Zangeres Charline Rose: scheiden uit liefde

Aan de vooravond van haar veertigste verjaardag laat de Franstalige actrice en mediamadam Charline Rose haar debuutplaat op de wereld los. Vol levenswijsheid, maar tegelijkertijd als een kind zo verwonderd over wat haar liedjes los maken. "Ik ben een actrice, geen zangeres."

"Dit is muziek voor 's avonds laat thuis of in de wagen. Dan heb je tijd om echt te luisteren. Bij de afwas zet ik wel wat anders op." De zangeres Charline Rose maakte samen met de componist Frederic Momont en de tekstschrijver Jacques Duvall (die ook voor Lio, Jane Birkin, Alain Chamfort en anderen gewerkt heeft) een plaat die aan de andere kant van de taalgrens - maar in Brussel bestaat die toch niet - de harten beroert.
Het is een scherp en sexy schijfje boordevol intimistisch, bij momenten morsig gefluisterd country-chanson waar lieve lijntjes als 'Mon amour quittons-nous par amour' en 'Je ne pense qu'à toi mais je vis avec lui' lijken in te dutten in een zachte driezit naast gitaren, een foto van de derde lp van Velvet Underground en een glas rood of warme melk, naar keuze. Dit zou bij mij thuis kunnen zijn, quoi.

Even voorstellen...
Charline Rose heet eigenlijk Patricia 'Davia' Van Molle uit Schaarbeek. Ze is 39 en actrice, ze presenteerde Fast forward op Canal+, ze werkt als offscreen-stem voor de televisieprogramma's van La Une van de RTBf en spreekt reclamespotjes in voor Pure FM; ze zong eerder met de bevriende bands Calexico en Giant Sand; ze heeft sabsoluut niets met elektro en ze houdt van akoestisch. En nu gaat ze heel alleen het podium op. De première is op 20 oktober in de Botanique. Een gesprek.

U opent het album met 'Voulez-vous parfois mourir quand vous vous retrouvez seule?' Die zin hakt er lekker in.
Charline Rose: Dat is heel hard, ja. Normaal gezien doe je dat niet, maar zo was meteen de toon van de plaat gezet, vonden we. Het gaat over amour et désamour, liefde en afstand nemen, dingen die iedereen van ons doormaakt en herkent. Elk liedje is een mini-kortfilm over iemands leven. Jacques Duvall (de tekstschrijver, red.) heeft de wereld heel zwart gekleurd, maar toch laat hij altijd een streepje hoop. Zelf voel ik me nu best gelukkig, maar ik heb wel stukken van die liedjes beleefd. Het was dus niet moeilijk om die wereld in te stappen. En ik ben actrice. Mijn leven - dat is iets anders. Voor mij is Charline Rose een personage in een toneelstuk of een film.

Maakt die ervaring het zingen van de liedjes gemakkelijker?
Rose: Ja, hoewel je als actrice je rol toch op een of andere manier invult. Jacques vroeg me echt de teksten niet te spelen, maar ze gewoon te laten komen. Wat hij schrijft, is zo sterk en intens. De woorden spreken voor zich.

'Marianne Renoir' was bestemd voor Vanessa Paradis en 'La jour et la nuit' heeft Etienne Daho al opgenomen. Maar hoe zijn de andere liedjes tot stand gekomen?
Rose: 'J'étais plus heureuse quand j'étais malheureuse' had­den Fred (Frederic Momont, red.) en Jacques ook al klaar voor we gingen samenwerken. Ik heb hem nooit gevraagd om iets over liefde of pijn en dood te schrijven. Dat ging vanzelf. Maar dit is zo intiem dat ik weinig zin heb om erover te praten, want dan ... Je mets ma vie à nue, begrijpt u?
Ik geef liever geen details, maar in 'Rose' bijvoorbeeld zie ik iemand die me heel dierbaar was, die gestorven is. Hij was mijn eerste vriendje. Ik herken ons in dat nummer. Dat heb ik nooit aan Jacques verteld, maar het verhaal zit wel in 'Rose'.

U bent 39. Dat is geen evidente leeftijd om in deze 'geformatteerde' tijden een platencontract te versieren.
Rose: Ik heb heel veel geluk gehad. Ik word veertig dit jaar. Mijn zoon en dit album zijn de mooiste cadeaus die het leven me geeft. Het is ook zo onverwachts. Ik heb Jacques toevallig ontmoet bij een optreden van Miossec, maar we hebben totaal niet over muziek gepraat. Een week later belde hij: iemand had hem verteld dat ik weleens bij Calexico zong en dat ik een goede stem had. En of ik naar Rijsel, bij Frederic Momont thuis, wilde komen om wat uit te proberen.

Hij heeft u ook uitdrukkelijk gevraagd geen zanglessen te nemen.
Rose: (lacht) Ik heb vroeger wel zangles gehad aan het Conservatorium, maar ik ben een actrice, geen zangeres. Dat vond hij best. Hij zei: "De imperfectie en emotie die je overbrengt, zijn belangrijk voor het album. Veel meer dan juist zingen."

Hoe kijkt u tegen de première in de Botanique aan?
Rose: Het overvalt me allemaal een beetje. Ik heb podiumervaring als actrice, maar dan zit je in een rol, je bent een personage. Nu heb ik het gevoel dat ik in mijn blootje ga staan, alleen vooraan met die teksten. Gelukkig heb ik mijn muzikanten mee. Mais c'est vrai que c'est flippant. Ik heb geen idee hoe de mensen zullen reageren.
Als ik zeg dat het me overvalt, dan bedoel ik niet alleen de belangstelling van de media, er is ook het gewone menselijke contact. De plaat maakt blijkbaar veel emoties los en spreekt verschillende generaties aan. Een Franse journaliste vertelde me aan de telefoon dat ze geraakt was; een meisje van vijftien was zo ontroerd dat ze begon te huilen. Dat vind ik straf, dat je met wat je doet, zulke sterke gevoelens bovenhaalt. Dat had ik helemaal niet verwacht.

Charline Rose treedt op 20 oktober op in de Orangerie van de Botanique. Info: 02-218.37.32. Het album Charline Rose is verschenen bij AMC