Resto: La Mercerie

Het doet deugd om af en toe een adres te zien opduiken dat weerstand biedt aan de tijdgeest. Een plek die een bres slaat in het veeleer sjabloonmatige landschap van het restaurantwezen. Op een moment dat neosnackbars, neokantines en neobistro’s over de tongen gaan, kan La Mercerie terecht de benaming ‘retrotheesalon’ claimen.

De insteek is gewaagd en uniek in zijn soort: als een teletijdmachine die het glansrijke verleden terughaalt. Anne Goldschmidt, een scenografe die zich gewoonlijk uitleeft in cinema- en theaterdecors, tekende voor een inrichting, rechtstreeks geïnspireerd op Mitteleuropa-cafés zoals je ze tegenkomt in Wenen of Praag.

Met handgeschilderde mollige engeltjes en desserts op de lambrisering, sierschalen met nepbloemen en vooral een stucwerkplafond als een kunstwerk dompelt de eigenares je onder in een sfeer die de moderne wereld even tussen haakjes plaatst.

In de beschutting van die cocon doorbladerden we de kaart en kregen meteen zin om alles te bestellen. We wekten onze eetlust op met een eendenpastei met augurken (€5,80). Die populaire Franse klassieker bereikte de tafel in een kwaliteitsversie. De bereiding was levendig, je proefde dat ze niet te lang in het vet had gelegen, een teken dat La Mercerie goede leveranciers kent.

Als hoofdgerecht kozen we voor een duivels opwindende rariteit, een van de in een nieuw jasje gestoken junkfoodgerechten van de Parijse chef Brice Morvent: een croque-canard met salade (€11,80). Die herbezoekt de croque met behulp van een confit van sjalotten, foie gras en eendenfilet, die wegsmelt in de mond.

Afsluiten deden we met een rooibosthee, maar dan voor gourmands (€7,50), met drie kleine desserts waarvan we vooral het zeer originele glaasje onthouden met zandkoek, appelmoes, gezouten karamel en slagroom. Vervaarlijk lekker! Kleine kers op de taart: het kopje thee werd geserveerd met een kleine zandloper, om je theebuiltje perfect getimed te laten trekken.