Walk#2: parcours langs hedendaagse fotografie

Walk, een parcours gewijd aan hedendaagse fotografie, toont werk op ongewone locaties in Elsene. Agenda gaat op de koffie bij de drijvende krachten achter het fotoparcours Aurore Dal Mas, Sebastien Marcq en hun eregast Hugues de Wurstemberger. “Zelf een festival organiseren creëert vrijheid, we doen wat we willen!”

Dal Mas houdt het op thee want koffie bezorgt haar alleen maar stress. Dat de zenuwen door haar lijf gieren, moet haast. Net voor de aanvang van het festival staat de rekening nog in het rood. Het tweetal doet nu een beroep op crowdfunding om alsnog uit de kosten te geraken. Voor het tweede jaar op rij organiseren Dal Mas en Marcq het festival Walk.

Hoe kom je op het idee om als jonge fotograaf zo'n ambitieus project uit de grond te stampen? Op een blauwe maandag moeten die twee tegen elkaar gezegd hebben dat er in hun thuisbasis Elsene voor een fotograaf toch maar weinig valt te beleven. De galeries daar geraken ze niet in en foto's voor de krant maken ze niet. Dan zit er niet veel anders op dan zelf iets te organiseren.

"We zochten naar een formule buiten de galeries om. Meer roots qoui. Ons initiatief moest sterk verankerd zijn in de buurt." duidt Sébastien Marcq, "Expo's brengen op plaatsen die mensen liever mijden zoals de galerie in Matongé, is een interessant concept, denk ik. We investeren in de wijk. Vorig jaar waren er plekken waar heel wat aan vertimmerd is om ze tot een tentoonstellingsruimte om te vormen. Maar nu we dit jaar een grote fotograaf onder ons midden hebben, moesten we toch uitkijken naar een ruimte die wat 'cleaner' is. (hilariteit)

"Wij hebben ook geen commercieel doel, vult Dal Mas aan. "Er is geen thema in de selectie. Ik denk dat we gerust mogen zeggen dat we in Brussel het enige initiatief zijn met een open oproep naar fotografen. We willen diversifiëren, fotografie tonen in al haar gedaantes. Van begin af aan wilden we meer brengen dan alleen expo's: er is een debat, een feestje, de fotoboekhandel Tipi heeft een antenne in de hotspot, La Quicailerie, en er zijn nog andere actviteiten."

Hugues de Wurstemberger: "Het festival doet me wat denken aan de tentoonstellingen die we in de punkperiode uit de grond stampten. Een slagerij of andere offbeat plaats toverden we om tot exporuimte. Heel wat van mijn studenten presenteren hun werk nu ook zo en ze doen dat helemaal niet slecht. We verwijderen ons al maar meer van het officiële circuit. Zo heb ik de eerste editie van Walk ervaren. Andere festivals zoals de fotobiënnale BIP in Luik zijn heel erg gelieerd aan de museale structuur. Dat zijn grote instituten. Walk2 blijft een festival in de marge. Hier is het idee van de passage interessant. In grote instituten moet je altijd toegevingen doen. Hier is een grote vrijheid en dat spreekt heel wat exposanten aan, dat stimuleert.

Foto's in winkels en verborgen plekken
Er wordt geexposeerd in ruimtes die daar eigenlijk niet voor dienen. Het is heel fijn om die winkels en verborgen plekken te ontdekken. Investeren in wastelands is altijd goed. Het is een het kort en krachtig festival, vier dagen en paf het is gedaan."
de Wurstemberger steekt zijn bewondering voor de jonge initiatiefnemers niet onder stoelen of banken. "Jongeren die hun werk willen tonen, krijgen niet zo makkelijk toegang tot de officiële kanalen zoals de pers of galeries. Ze spelen met de sociale media en het internet maar wanneer er iets is als een carte blanche festival opduikt dan bewegen ze. Deze energie, daar houd ik van."
Wanneer ik pols naar de ambities voor volgend jaar reageert Dal Mas vrij voorzichtig: "Toch een beetje moeilijk om nu al te praten over ambities als we deze editie nog niet achter de rug hebben. Maar zo maar het festival vergroten, dat zou geen zin hebben. Maar Sébastien heeft al veel ideeën." "Dat is waar," antwoordt Marcq terwijl aan zijn tweede espresso lurkt, "ik heb enorm veel ideeën en dat is soms best vermoeiend." (hilariteit alom) Dat belooft voor volgend jaar.

Eregast de Wurstemberger zoekt sensatie niet op
Hugues de Wurstemberger is eregast op deze tweede editie van Walk. De geboren Zwitser is een discreet fotograaf die met zijn beeldtaal nooit sensatie opzoekt. Sinds de oprichting in 1986 is hij lid van het fotoagentschap VU! Hij verwerft grote bekendheid met reportages over vluchtelingen in El Salvador en de nomaden in de Sahara. de Wurstemberger blijft trouw aan het vierkante formaat. Elk tafereel wordt met oog voor licht en detail in een strak kader gevat.

Waarom reportages in vierkant formaat? "Ik ben vervloekt," lacht De Wurstemberger. "Nee serieus, ik kies niet altijd voor het vierkant want de laatste jaren werk ik ook digitaal. De keuze voor het vierkant kwam er snel omdat ik mijn eerste foto's maakte met een rolleiflex Vooral de scherpte daar hou ik van maar ook de kadrage. Als het werkt in het vierkant dan is het een sterk beeld. Het vierkant liet me ook toe om andere persbeelden te maken. Naar Syrië gaan interesseert me absoluut niet maar reflecteren over een onderwerp in de actualiteit dat niet meer actueel is, des te meer."

Worstelende mannen
Esthetiek is belangrijk voor de fotograaf en dat zien we ook in de twee jonge fotografen die hij mag programmeren. De Fransmans Quentin Derouet maakt korrelige bijna abstracte beelden in een kleine leefgemeenschap in de Franse Audestreek. De Zwitserse Charlotte Walker hanteert dezelfde grove korrel voor haar reeks Baerentanz. Het zijn contrastrijke close-ups van worstelende mannen waar je het zweet bijna van kan ruiken.

Walk#2
16 > 20/10, gratis, verschillende locaties. Hot spot: La Quincaillerie, Viaductstraat 66, Elsene. www.walk2.be