Dark Shadows: matige komedie van duo Burton-Depp

Johnny Depp was bereid het petje van producer op te zetten om deze verfilming mogelijk te maken van een tv-reeks uit de late jaren zestig waar hij als kind verzot op was. Wapenbroeder Tim Burton werd gevraagd te regisseren.

Het valt me van beide heren tegen dat ze niet strenger geweest zijn en zo genoegen te hebben genomen met de eerste ideeën die zich aandienden in plaats van te wachten op de beste ideeën. Depp speelt een vampier die twee eeuwen vast zat in een doodskist onder de grond. Hij onderscheidt zich niet alleen van de mensenzee door af en toe zijn tanden in een hals te zetten maar ook door zijn archaïsch taalgebruik en gebrek aan kennis van de gebruiken en gewoontes in het Amerika van 1972. De dubbel rare snuiter is grappig maar niet dubbel grappig.

De vampier, Barnabas Collins, trekt weer in zijn kasteel in. Maar Collinwood Manor heeft betere tijden gekend. De huidige bewoners zijn bovendien bijna net zo raar en excentriek: matriarch Elizabeth (Michelle Pfeiffer), haar rebelse tienerdochter (Chloe Moretz), de inwonende psychiater Hoffman (Helena Bonham Carter), Roger Collins (Jonny Lee Miller), zijn tienjarige door de verdwijning van zijn moeder getraumatiseerde zoon David (Gulliver McGrath) en een nanny die in geesten gelooft.

Het zootje ongeregeld krijgt het aan de stok met Angelique Bouchard (Eva Green). De heks en zakenvrouw wil Barnabas' liefde en verzint de meest gemene streken en vervloekingen als dat niet lukt. De mix van gothic mystery en komedie werkt wel maar niet de hele tijd. Meerdere personages komen niet tot hun recht bij gebrek aan tijd. Joost mag weten waarom de proloog zo lang duurt. Dark shadows ziet er goed uit en is occasioneel leuk maar van een Burton-Depp-samenwerking verwachten we beter.

Twee (scissor)handen op een buik

Tim Burton is dol op het bedenken van rare snuiters, ze gestalte geven is het levenswerk van Johnny Depp. De voorbije 22 jaar werkten de zielsverwanten dan ook al zeven keer samen.

Edward Scissorhands (1990)
Lijkbleke jongen heeft scharen in plaats van handen en dat maakt van hem een paria in de Suburbia Americana. De eerste Burton-Depp samenwerking is een donker maar heel mooi modern sprookje.

Ed Wood (1994)
De biografie van Ed Wood die bekend staat als de slechtste regisseur aller tijden. Burton-Depp lachen hem niet uit maar warmen zich aan zijn enthousiasme.

Sleepy Hollow (1999)
Burton-Depp pakken een klassiek Amerikaanse spookverhaal aan zoals het moet. Spannend, soms wreed (maar nooit te bloederig) en bijzonder grappig.

Charlie and the Chocolate Factory (2005)
Geslaagde verfilming van een geliefd jeugdboek van Roald Dahl. Maar was Depp als snoepmaker Willy Wonka nu briljant griezelig of ongemakkelijk makend bizar?

Sweeney Todd, the demon barber of Fleet Street (2007)
Voor deze horrormusical kreeg Burton Depp zo ver dat hij zingt. Depp speelt een boosaardige barbier die in het negentiende-eeuwse Londen de klanten niet bijknipt maar een kopje kleiner maakt.

Alice in Wonderland (2010)
Burtons variatie op de Alice-boeken van Lewis Carroll is visueel verbluffend. Depp ziet er zelfs naar zijn normen bijzonder gek uit als Mad Hatter. Maar het verhaaltje is een aanfluiting van Carrolls genie.