Film: Après Mai

Na mei '68 kwam '69 en niet veel later begonnen de jaren zeventig. Olivier Assayas maakte de woelige, merkwaardige periode mee als jongeman en vertelt daar nu over in een heel mooie film. Een groep scholieren uit de voorsteden van Parijs zet de revolutie voort met brandbommen, spuitbussen en pamfletten naar believen.

De oproerpolitie verminkt linkse betogers voor het leven. Trotskisten en Maoïsten staan elkaar net niet naar het leven tijdens de zoveelste discussie over de meest aangewezen methode om het proletariaat te bevrijden. Vluchtauto's opblazen of je schilderkunst perfectioneren?

Tussen de bedrijven door moeten Gilles en zijn kameraden ook nog eens jong zijn, zichzelf en de liefde ontdekken, van het leven genieten en een toekomst voor zichzelf verzinnen. Niet moeilijk dat ze er soms wat vermoeid uitzien. Al kan dat ook aan de joints liggen, de roesbrengende muziek van Syd Barrett, Tangerine Dream, Nick Drake en andere Captain Beefhearts of de ogen van de voor altijd ongrijpbare Laure.

Veel films over 68 en de nasleep van '68 vallen door de mand omdat men niet kan weerstaan aan de ergerlijke neiging om de revolutie en de kinderen van de revolutie te romantiseren, te politiseren of te veroordelen. Assayas trapt niet in de val. Hij werkt niet naar een grote conclusie of bittere levensles toe maar beschrijft in alle oprechtheid en met respect voor de complexiteit hoe zijn alter ego en vrienden de tijd - hun tijd! - ervaren en worstelen met hun idealen en aspiraties. Zonder sentiment maar met aandacht voor poëzie. Door de overvloed aan sfeer en details werd ik twee uur lang hun tijdgenoot en de beviel me zeer.