Film: Bons baisers de la colonie

Na films over onafhankelijke journalisten tijdens de Balkanoorlog, Europese meisjes van Turkse origine die tegen hun zin uitgehuwelijkt worden en Tebu-vrouwen die door de woestijn trekken om 1.500 km verder dadels te gaan plukken, brengt de Brusselse documentairemaakster Nathalie Borgers het verhaal van haar tante.

Een derde van de tijd bespreken ze foto's uit de familiealbums. Is Borgers haar engagement en blik op de wereld kwijt? Schei uit!

Het geheim dat tachtig jaar na datum ontrafeld wordt, is dat van de familie Borgers, maar ook dat van België. Opa Borgers was een van de vele kolonisten die kort na de Eerste Wereldoorlog de heersende opvattingen naast zich neerlegde als zou vermenging van de rassen tot degeneratie leiden. Hij gunt zichzelf tijdens zijn periode in Rwanda een echtgenote. In de ogen van de lokale gemeenschap zijn ze getrouwd, in de ogen van de Belgische administratie niet. Naar zijn vrouw en twee zonen kijkt hij niet meer om na zijn terugkeer naar België. Alleen zijn vierjarige dochter maakt de oversteek: tante Suzanne. Het kind wordt eerst weggestopt bij een bejaard familielid, daarna op pensionaat gestuurd. Door haar stiefmoeder werd ze stiefmoederlijk behandeld.

Kleindochter Nathalie Borgers was al 27 toen ze voor het eerst over haar (half)tante hoorde spreken. Twijfels of de documentaire niet te fel inzoomt op het familiegeheim ten koste van het grotere, voor een groot deel nog te vertellen verhaal, vallen weg dankzij de laatste hoofdstukken.

zaal: Vendôme