Film: Dredd

Dredd is de minst edelachtbare der rechters. In een nabije, volstrekt fout gelopen toekomst schuimt hij de straten van het verloederde Mega City af in een poging tenminste de grootste overtreders van de wet tegen te houden en ter plaatse te berechten.

Dat doet hij niet met een houten hamertje maar met pistolen. Een ervan schiet pingpongballetjes in je mond die je hoofd van binnenuit doen exploderen. De overtreffende trap van Dirty Harry is zuiniger op zijn diepe basstem dan op zijn kogels en executies. Veel dubieuzer en fascistoïder worden filmhelden niet.

De makers zijn zo verstandig daar géén zaak van te maken en naar de strips terug te grijpen in plaats van naar de Judge Dredd van Sylvester Stallone uit 1995. Het is hen om puur popcornvertier te doen met massaal veel geweld, opwindende actie en een held die cool blijft terwijl de hel losbreekt in een troosteloze wereld.

Meer dan ongelukkig is dat de magere plot en het opzet als twee druppels water lijken op het veel straffere The raid van Gareth Evans. Dredd en een blondine in opleiding zitten vast in een appartementsgebouw van honderden verdiepingen van een wrede drugsbarones die ontelbaar veel tuig op hen afstuurt. Het risico bestaat dat je begint te lachen met de grafstem die iedereen gebruikt en de ernst waarmee de zwartgallige onzin geserveerd wordt. Hou je een beetje in en je geniet van deze geüpdatete versie van een ongeforceerd plezante B-film.

zalen: Kinepolis