Film: I Wish

De 12-jarige Koichi woont met zijn moeder en grootouders in Kagoshima, in het zuiden van Japan. Zijn jongere broer Ryunosuke woont bij zijn vader in Hakata, in het noorden. Door de scheiding van hun ouders leven ze niet meer samen. Daar lijkt de plichtbewuste, piekerende doener Koichi zwaarder onder te lijden dan de immer vrolijke Ryunosuke.

De introductie van een hogesnelheidslijn tussen beide steden, brengt hen op een idee. Wat als ze nu eens allebei afzakken naar de plek waar de kogeltreinen elkaar kruisen? Men zegt dat je dan een wens mag doen.

Koichi hoopt op een vulkaanuitbarsting die tot een familiehereniging leidt. Naar dat mirakelpunt afreizen is een operatie die heel wat planning en voorbereiding vergt. De vriendjes doen mee. Tenslotte kan iedereen wel een wonder gebruiken. De ene heeft een dode hond in zijn rugzak zitten, de andere wil actrice worden.

Verwacht geen overdonderend drama maar een sublieme tranche de vie. I wish is een unieke kans om even door de ogen van kinderen te kijken naar die vreemde wereld die niet altijd in elkaar steekt zoals we willen, maar waar we het mee moeten doen. Ik herhaal het tot ik erbij neerval: Hirokazu Kore-eda is de hedendaagse Yasujiro Ozu, de beste en meest gevoelige regisseur die er in Japan en omstreken te vinden is. Dat hij niet bekender is, komt alleen maar doordat zijn films wars zijn van de drang naar spektakel en sentiment.

Het is de humanist om het leven en de mens te doen. Om u en ik en onze kinderen en ouders. Zoals eerder Nobody knows bewees, kan hij buitengewoon goed kinderen regisseren. De naturel van zijn jonge acteurs is verbluffend. Het is een voorrecht om de kinderen een stap naar de volwassenheid te zien zetten, maar het is niet de plot die onvergetelijk is. De magie schuilt in kleine dingen: een blik, een knipperen met de ogen, een glimlach die volledig aan de volwassen personages voorbijgaan maar die de geduldige, sensitieve kijker diep raakt. Wat een voorrecht!

Made in Japan

Ozu, Kurosawa, Mizoguchi en Imamura hebben de Japanse cinema grootgemaakt. Naast Hirokazu Kore-eda zijn er nog regisseurs die dapper proberen om de traditie voort te zetten of net een hak te zetten.

1. Miike Takashi
Miike Takashi was vroeger de halfgod van cultfreaks en andere mensen die doorhebben dat bloed en extreem geweld geen straffe cinema uitsluiten. Hij verraste de voorbije jaren door veel films te maken in heel uiteenlopende genres zonder teleur te stellen. Straks staat hij in Cannes.

2. Naomi Kawase
Voor delicate, contemplatieve films waar je helemaal stil van wordt, ben je bij Naomi Kawase aan het juiste adres. Ze is een van de weinige vrouwelijke regisseurs in Japan, maar een graag geziene gast op de grote festivals. Haar beste film heet Mogari no mori of The mourning forest.

3. Shinji Aoyama
Shinji Aoyama verdween de voorbije jaren wat naar de achtergrond, maar wij zijn Eureka nog niet vergeten, een gijzelingsdrama dat cinefielen vier uur lang in vervoering bracht. We tellen af naar zijn wederopstanding en die van Katsuhito Ishii (The taste of tea) en Takeshi Kitano (Zatôichi, Kikujirô, Hana-bi).

4. Hayao Miyazaki
Na Spirited away (2001) werd de Japanse 'animatiegod' eindelijk ook in het Westen naar waarde geschat. Miyazaki combineert grafisch meesterschap met een rijke verbeelding en een grote vertelkunst. Voorlopig regisseert hij zelf niet meer. Zijn Studio Ghibli blijft knap werk leveren.

5. Kôji Wakamatsu
Een ontzettend productieve, eeuwige rebel die maar niet uitgeraasd raakt. België is amper vertrouwd met zijn mix van seks, politiek en avant-garde. Misschien komt dat nog nu hij op 76-jarige leeftijd met een van zijn drie films uit 2012 geselecteerd werd door Cannes.

zalen: Vendôme