Film: Killing Them Softly

Ik sta bij regisseur Andrew Dominik en Brad Pitt in het krijt. Ik onderschatte aanvankelijk hun prachtige western met de lange titel: 'The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford'. Op het gevaar af de ezel te zijn die zich wel twee keer aan dezelfde steen stoot: hun nieuwe film is geen meesterwerk.

Pitt speelt een professionele moordenaar die de knoeiboel moet ontwarren die is ontstaan nadat twee klooiende amateurs het in hun hoofd haalden om enkele maffiosi te beroven tijdens een pokeravond. En de gangsters hadden er al de pest in: ook zij voelen de crisis.

Vinnige dialogen en enkele brutale geweldscènes, zoals de gestileerde, in slow motion gefilmde shooting, zijn van een niveau dat niet alledaags is.

Veel acteurs krijgen speeltijd. James Gandolfini van The Sopranos doet er het meest mee. Hij speelt een hoererende dronkaard die een schim geworden is van de efficiënte huurmoordenaar van weleer en zorgt voor een welgekomen luchtige noot in een misdaadverhaal dat onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

De boodschap wordt er met de moker ingehamerd: het Amerika van vandaag is geen land meer maar een business.

Killing them softly is me niet subtiel genoeg. Met 'Heroin' van The Velvet Underground een drugsscène opwaarderen? Constant via mediabulletins over de Amerikaanse presidentsverkiezingen politiek binnensmokkelen? Het ligt te voor de hand.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère