Film: Le Havre

U raadt nooit waar Aki Kaurismäki (Drifting clouds, The man without a past) Le Havre draaide. In Le Havre! Maar eigenlijk is het er helemaal niet aan te zien dat onze favoriete Fin zijn natuurlijke biotoop inruilde voor Frankrijk.

De morsige cafés, auto's uit vervlogen tijden, het bedwelmende spel met kleur, muze Kati Outinen, de empathie voor haveloze, droef ogende karakterkoppen... alles en iedereen wijst erop dat we in Kaurismäki-land zijn. De grote vernieuwingsoperatie zal voor een andere keer zijn. (Lees: hopelijk nooit. Kaurismäki heeft een unieke stijl en toon, waarom veranderen?)

Terwijl zijn Arletty in het ziekenhuis ligt, ontfermt schoenpoetser en bohemien Marcel Marx zich over een Afrikaans jongetje dat door de politie wordt gezocht. Veel woorden maakt hij daar niet aan vuil. Hij doet wat hij moet doen. Laconiek. Zonder te overhaasten. Op de solidariteit van vrienden en buurtbewoners kan hij blindelings vertrouwen.

Dialogen zijn zoals gebruikelijk schaars. De humor is kurkdroog. We zijn dichter bij Chaplin dan bij de sociaalrealistische film, véél dichter bij een feelgoodsprookje dan een analyse van de vluchtelingenproblematiek. En toch is de met een heel groot hart gedraaide, geësthetiseerde, poëtische komedie politiek. Le Havre herstelt je geloof in de mensen. En nu gaan we zwijgen of we worden nog sentimenteel, en Kaurismäki heeft het meer voor mensen die hun cool nooit verliezen.

zalen: UGC Gulden Vlies