Film: Paradies: Liebe

Weinig regisseurs kunnen je zo slecht doen voelen als Ulrich Seidl. Met nog minder erbarmen dan Michael Haneke en nog meer talent voor provocatie dan Lars von Trier confronteert de Oostenrijker je met het lelijkste in de mens.

Naar eigen zeggen zou hij niet zo kritisch zijn als hij niet geloofde in de mogelijkheid van een betere wereld, van een leven waarin de mensen hun waardigheid wél kunnen behouden. Een magere troost.

De openingsscène maakt meteen duidelijk dat Paradies: Liebe niet veel milder is dan de mokerslagen Hundstage en Import/Export. Wat de mentaal gehandicapte bestuurders van botsauto's te maken hebben met het verhaal, is me niet duidelijk.

Een vijftigjarige, mollige, niet al te snuggere Oostenrijkse vrouw laat zich op vakantie versieren door viriele Kenianen die doen wat ze moeten doen om hun brood te verdienen. Teresa, verbijsterend vertolkt door Margarete Tiesel, is niet enkel uit op een goede beurt, ze verwacht liefde.

Misbruikten misbruiken misbruikers en omgekeerd. De wrangheid bereikt een hoogtepunt tijdens een striptease op de hotelkamer die je achteraf helaas niet meer van je netvlies krijgt.

Enkele scènes leken ons overbodig, maar misschien moeten we met die conclusie wachten tot we de Paradies-trilogie volledig hebben gezien. De delen Glaube en Hoffnung volgen op 13 maart en 1 mei.

zalen: Galeries