De kleine songs van Isbells worden groot

"Een vriend vroeg me onlangs of ik voor de nieuwe cd veel promo moest doen. Daar had ik nog niet bij stilgestaan. Er begint inderdaad een nieuw verhaal, maar wat dat met zich meebrengt, daar ben ik niet mee bezig. Ik onderga dat."

Gaëtan Vandewoude wil vooral niét gaan zweven. Nochtans zou dat kunnen. Want met zijn groep Isbells schreef hij drie jaar geleden een onwaarschijnlijk succesverhaal. 'Reunite' en 'As long as it takes' werden flinke radiohits, de groep ging toeren door Europa, BBC-radio-dj's Zane Lowe en Rob da Bank prezen hen de hemel in en hun debuut verscheen zelfs in Australië en Japan. En dat met negen dromerige folk-liedjes tussen hoop en vertwijfeling op een album dat, zonder budget, werd opgenomen in een schuurtje in het onooglijke Borlo en uitgebracht zonder poeha bij het kleine, Leuvense label Zealrecords.

"Ik was daar helemaal niet op voorbereid, nee," zegt Vandewoude, die een stuk zelfverzekerder klinkt dan vroeger. "Ik sta veel meer verankerd in de grond nu, terwijl ik vroeger misschien wat wankel was. Dat succes heeft mijn leven grondig geherdefinieerd. Ik kan nu van muziek leven, dat was in die tien jaar daarvoor niet mogelijk. De beleving ervan is nu ook veel intenser. Je muziek delen met mensen die in jou geïnteresseerd zijn en door jou geëmotioneerd, dat maakt het veel tastbaarder dan als je gewoon thuis in je eentje zit te prullen."

In een aankondiging van de nieuwe cd wordt Isbells een van de vlaggenschepen van de Belgische muziek genoemd. Doet dat je iets?
gaëtan Vandewoude: Zeker! Maar ik kan dat goed relativeren. Dat gewicht voel ik niet. Net als bij ons debuut: alles wat daarrond gebeurde vond ik fantastisch, maar de belangrijkheid van eenbepaald interview of een recensie heb ik nooit aangevoeld. Is dat bescheidenheid?

En als de nieuwe plaat nu eens slechte recensies zou krijgen? Zou je daar kapot van zijn?
Vandewoude: (Denkt na) Tot vlak voor de mastering zat ik zelf nog met twijfels. Mijn grootste zorg was of alles wel één geheel vormde. Maar één keer gemastered kun je niets meer aan je werk veranderen, en dan kan ik dat makkelijk loslaten. Moesten alle commentaren slecht zijn, dat zou natuurlijk niet tof zijn. (Lacht) Maar toch, op een bepaald moment las ik een mindere recensie over ons debuut en dat deed mij deugd. Het werd bijna surrealistisch dat iederéén die kleine liedjes goed vond.

Is Isbells eigenlijk een groep, of ben jij dat?
Vandewoude: Het creëren is heel erg mijn ding, maar ik sta open voor input van de anderen. Aan de andere kant: ik zal nooit een beslissing laten afhangen van iemand omdat ik hem niet wil kwetsen. Live zijn we ontegensprekelijk een groep, dan komt alles samen. Iedereen staat daar met dezelfde intentie en intensiteit. Er zijn twee mensen weggegaan, er zijn er twee nieuwe bij. Ik denk dat de groep nu beter in evenwicht is. Er botsen minder ego's.

Niettemin: Stoalin' is een heel persoonlijk album, bijna een singer-songwritersplaat.
Vandewoude: Ik heb veel nagedacht, ja. Niet zozeer over de wereld, vooral over mezelf. Ik heb gezocht naar wie ik ben, en waarom ik ben wie ik ben. Wat ik anders wil, hoe ik mij kan losmaken van dingen die ik niet wil. Héél egocentrisch. (Lacht)
Je bent in Spanje op een berg gaan zitten. Wat heb je daar gevonden?
Vandewoude: Jezelf twee jaar lang op een podium bewijzen en overstijgen is fysiek en emotioneel uitputtend. In Spanje kon ik van alles weg zijn, letterlijk, en mijn gezin en mijn relatie terugvinden. Dat heeft me ongelooflijk veel deugd gedaan. Ik kom tot rust als ik kan nadenken.

In 'Stoalin'' heb je het over die zelfreflectie. Je vat die gedachten in een onbestaand woord.
Vandewoude: In Spanje heb ik een eerste versie van dat nummer opgenomen. Ik had toen nog geen tekst, in het refrein zong ik fonetisch, wat ik wel vaker doe. Toen ik de tekst aan het afwerken was, ben ik op zoek gegaan naar een bestaand woord dat die gevoelens zou kunnen omvatten, maar dat vond ik niet. Dan heb ik het maar behouden. Vroeger luisterde ik nooit naar teksten, ik liet mij meevoeren door de muziek, de harmonie, de melodie. Door zelf beginnen te schrijven ben ik mij bewuster geworden van de kracht van het woord. Aan de andere kant: ik schrijf alleen voor mezelf. Het is leuk als anderen er zich in herkennen, maar een boodschap heb ik niet.

'Falling in and out' gaat over vastzitten in een relatie. Heb je veel ruimte nodig?
Vandewoude: Ik heb heel graag mijn vrijheid. In situaties waarin je je moet aanpassen aan richtlijnen heb ik altijd problemen gehad. In een relatie kun je heel hard naar elkaar verlangen maar toch vrij zijn. Soms kun je bijna uitkijken naar een conflict, omdat als je elkaar daarna terugvindt, dat een heel heftig moment is. Alsof je elke keer opnieuw verliefd kunt worden.

In 'Heart attacks' laat je je van een verrassend venijnige kant zien, 'Elation' is dan weer pure vreugde.
Vandewoude: Tot een jaar geleden had ik het altijd onderdrukt om blije gevoelens te uiten in een song. Maar ineens kon ik dat wel. Dat is een flinke stap in mijn emotionele ontwikkeling, denk ik. Je komt nagenoeg altijd uit op vragen en trauma's, iets positiefs komt bijna nooit aan bod.

Muzikaal laveer je tussen het verstilde 'Stoalin'' en de orkestrale explosie van 'Erase and detach'.
Vandewoude: Het idee voor die explosie was puur gevoelsmatig, want er was toen nog geen tekst. Alsof de spanning van het eerste deel moest worden ingelost. Het klinkt inderdaad alsof er twintig mensen zitten te spelen, maar ik ben dat allemaal zelf. Ik ben een beetje een doe-het-zelver. Ik speel slecht trompet, maar ik hou enorm van die klank. Om het beluisterbaar te maken heb ik dat geluid bewerkt. Daarna heb ik er nog vette synths over gegoten, drie gitaren en vier drumpartijen.

Straks gaan jullie toeren in China. Wat verwacht je daarvan?
Vandewoude: Ik beschouw dat meer als eenavontuur dan als een veroveringstocht. Ik heb geen idee wat de mensen ginder van ons denken. Maar ik vind het geweldig.

Isbells + Renée
aanvang: 20.00 uur
tickets: UITVERKOCHT
---------------