De terugkeer van Rackham

Rackham is terug. Toine Thys en zijn vrijbuiters varen een licht gewijzigde koers, maar vertoeven nog steeds in de mysterieuze Bermudadriehoek gevormd door pop, rock en jazz.

We spreken af met Toine Thys in het gezellige café Lava net achter de Sint-Gorikshallen. Tijdens de middag is dit een oase van rust, pal in het centrum van Brussel. Zoals gewoonlijk verschijnt de saxofonist stipt op tijd. Timing is een essentieel onderdeel in jazz. "Timing en sound," vervolledigt Thys. "Luister naar Miles (Davis, red.) . Op zijn platen valt altijd de combinatie op van een perfecte timing en een ongelooflijke sound. Ik denk dat dit voor tachtig procent zijn geheim was. Met de juiste timing kun je alle kanten uit, afhankelijk van of je een noot voor, op of na de beat speelt."

We zijn vijf jaar verder sinds het debuut van Rackham en stellen een lichte koerswijziging vast, te beginnen bij de bezetting. "Ik koos dit keer voor een meer hybride aanpak met een net iets andere klankkleur dan op Juanita K . Daarvoor ging ik op zoek naar muzikanten die een schizofrene klank tussen akoestisch en elektrisch konden creëren. Mijn vaste supergitarist Benjamin Clement is daar heel sterk in. Maar ook de nieuwelingen - bassist Nathan Wouters, drummer Steven Cassiers en toetsenist Eric Bribosia - passen perfect in dat concept."

Muzikaal horen we nog altijd een intrigerende kruisbestuiving van pop, rock, jazz en filmmuziek, met een zwaar accent op dat laatste. "Het klinkt inderdaad wat minder rockgetint. Misschien komt dat door het ouder worden. Het filmische aspect biedt heel wat nieuwe stilistische mogelijkheden. Zo opteerde ik er deze keer voor om alles zo compact mogelijk te houden. Slechts een paar nummers overschrijden de grens van drie minuten, en de solo's zijn heel beperkt. De nadruk ligt telkens op korte refreintjes en sfeerscheppingen. Producer Joris Caluwaerts, onder meer bekend van zijn werk bij Zita Swoon en Milow, was daarbij uiterst belangrijk. Hij voegde er een soort Daniel Lanois-sfeertje aan toe."

De felrode hoes met een uitdagende dame, geweer in de hand, doet denken aan de poster van The outlaw met Jane Russell. "We gingen op zoek naar een beeld dat paste bij de muziek. Flashy rood werkt altijd (glimlacht). En er is inderdaad de link naar westernmuziek à la Ennio Morricone, ook al valt er meer te horen dan dat."

Shoot them all lijkt wel een verdoken visitekaartje om in de toekomst soundtracks te componeren. "Laten we eerlijk zijn. De cd-industrie is een uitdovende zaak. Dus zoek je als componist andere wegen op. Die zijn er in de wereld van de film, maar ook bij radio en reclame. Als ze daar je muziek gebruiken, wordt het financieel interessant."

Dat betekent gelukkig niet dat Thys' liefde voor jazz verdwenen is. "Bovenal blijf ik een jazzman. Rackham is voor mij een soort ontsnappingsweg om andere dingen uit te proberen. Daarom staat de saxofoon hier ook niet zo prominent op de voorgrond."

--------------------------------
Shoot them all van Rackham is uit op Bartok Records. Rackham live op 2 december om 20.15 uur in Flagey (Studio 1). Meer informatie en reserveren op www.flagey.be