Guido Belcanto: 'Ik hoef me niet meer te bewijzen'

“Een man als ik ontmoet je niet elke dag,” zingt Guido Belcanto (58) op zijn nieuwe album, en hij meent het, meer dan ooit. Zelfs de jeugd van tegenwoordig heeft respect voor zijn lange, zilveren manen en ongekunstelde levensliederen.

In 1978 stond hij in de finale van de allereerste Rock Rally. Ruim een decennium later kroonde hij zich met de albums Op zoek naar romantiek en Plastic rozen verwelken niet tot koning van het Vlaamse levenslied. En nu hij de herfst van zijn leven voelt naderen, is hij opnieuw hip. Het album Een man als ik staat al vier maanden in de hitparade, zijn duet met An Pierlé was een radiohitje én in Nederland ligt hij tegenwoordig onder contract bij TopNotch, het hiphoplabel van onder meer De Jeugd Van Tegenwoordig. Dat laatste feit leverde hem naast lovende recensies ook een plek op de affiche van Eurosonic op, een showcasefestival voor debuterende rockgroepen. "En ik viel er als ouderdomsdeken niet uit de toon," kraait hij opgewonden. "Daar te staan was al een overwinning op zich."

Begrijpelijk, want zo kwam de nadruk opnieuw te liggen op zijn liedjes, die steeds meer naar country en een soort oerversie van Vlaams chanson neigen. Over zijn mediatieke travestie-outing wil hij niet veel kwijt. Alleen dat het commercieel misschien niet zo'n slimme zet was. "Ik was al een rare figuur voor de brede massa, en dan deed ik er nog eens een flinke schep bovenop, zodat iedereen op den duur vergeten was dat ik ook nog zong. Het fijne aan die Nederlandse ervaring was dat ik daar niet tegen vooroordelen moest opboksen. Ik weet het: vroeger had ik de neiging om dubbele bodems in mijn songs te stoppen waardoor ik die vooroordelen zelf in de hand werkte. Dat heeft mij lang parten gespeeld. Het was typisch voor mijn gespletenheid. Is het leven nu om te lachen of om te huilen? Ik wist het zelf niet. Nu ben ik veel duidelijker, en zelfzekerder. Ik moet me niet meer bewijzen."

Botsauto's
Een man als ik blinkt, ondanks de orkestrale grandeur die producer Jo Francken erin heeft gestopt, uit in eenvoud. "Ik vind een lied niet goed als de mensen erover moeten nadenken. Ik hou niet van vage of cryptische teksten. Mijn songs zijn sowieso heel eenvoudig van structuur. Ze tellen maximaal vier of vijf akkoorden. Een rijk arrangement is mooi, maar het mag de song niet verdoezelen. Neem nu 'Summer wine' van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood ('Toverdrank' in de versie van Belcanto en An Pierlé). De essentie is het verhaal. Het origineel gaat over een cowboy die op boots met zilveren sporen een stadje komt binnengewandeld en in de klauwen valt van een hoertje. Ik heb die silver spurs vervangen door een Cadillac… ook een mooi beeld."

Het origineel stamt uit 1967. Belcanto heette toen nog Versmissen, en was 14. Ook nu is hij nog steeds onder de indruk van de sterren die hij destijds ontdekte op het zeildoek van de botsauto's. Belcanto: "De muzikale impressies uit je pubertijd zijn onuitroeibaar. Elvis voor het eerst horen had de kracht van een aardbeving. De wildheid en de seks die daarvan afspatten, zijn nooit geëvenaard. Ik ben niet beïnvloed door recente muziek. Ik vind dat het met de popmuziek sinds de jaren 1960 bergaf is gegaan. Tegenwoordig is het scoren om daarna vergeten te worden. Dat heb ik nooit geprobeerd. Ik ben geen planner. Daarom voelt dit ook niet als een carrière. Het is een manier van leven."

* 29 februari 2012 om 20.00 uur: GC De Kriekelaar, Gallaitstraat 86, Schaarbeek, 02-245.75.22 (13/16 euro)
* 13 april 2012 om 20.00 uur: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02-548.24.24 (18/21 euro)