Iron and Wine: Sam Beam shaket zijn groovy ass

"Contrast is leuk. Je wilt niet dat mensen zich te comfortabel gaan voelen, want dan verliezen ze hun aandacht," liet Sam Beam vorige maand optekenen in het Britse magazine Uncut. Zo funky en frivool als op Ghost on ghost, zijn vijfde album, heeft de baardmans achter Iron and Wine inderdaad nog nooit geklonken.

Beach Boys-harmonieën, zonnige melodietjes, Motown-viooltjes, lijzige seventiesfunk en New Orleans-blazers. Je hoort dat niet alleen folky deuntjes maar ook Motown, doo-wop en oude r&b in zijn muzikale DNA zitten, en dat hij de laatste jaren ook steeds meer naar jazz en funk is gaan luisteren. Beam shaket zijn groovy ass.

'The desert babbler' is 'Mercy mercy me (the ecology)' van Marvin Gaye met een country- en gospelgloed, en 'Lovers' revolution' knipoogt naar de gebruuskeerde jazz van Charles Mingus. Beam mag dan tien jaar geleden uitgevaren zijn als minimalistische slaapkamerfolkie met het uitgepuurde The creek drank the cradle, sinds The shepherd's dog uit 2007 is hij zijn horizon alleen maar gaan verbreden. En hij klutst al zijn invloeden liefst goed door elkaar. "Dit is een r&b-plaat, maar ik wilde niet dat ze zo klonk," vertelde Beam aan Uncut.

Zijn vorige twee albums speelde de singer-songwriter bij elkaar in zijn homestudio op zijn boerderij in Texas, waar hij samen met zijn vrouw en vijf dochters woont. Doorwrochte werken waar hij telkens negen maanden aan werkte. Dat wilde Beam nu anders, en hij week uit naar New York om er met een nieuwe groep muzikanten - Beam speelde de laatste jaren vooral met jazzmuzikanten, maar rekruteerde nu onder meer onder meer Brian Blade op drums en Paul Niehaus op pedal steel - in een kort tijdsbestek de songs goeddeels live in te blikken. Voor de feel liet hij zich inspireren door Paul McCartney's tweede soloalbum Ram, en Nilsson Schmilsson van Harry Nilsson.

Beam studeerde schilderkunst en doceerde in een vorig leven film aan de universiteit van Miami - zijn songs ziet hij als films, de teksten zijn het scenario, de muziek is de soundtrack. Zijn muziekcarrière noemt hij een toeval.

Door zijn drukke muzikale agenda beperkt zijn schilder- en tekenwerk zich doorgaans tot het artwork van zijn albums. Maar zelfs daarvoor leek hij bij Ghost on ghost geen tijd te hebben gehad. En dus prijkt er op de hoes een foto van de Amerikaanse fotografe Barbara Crane uit haar iconische Private views-reeks van begin jaren 1980.

De titel van zijn album haalde Beam dan weer bij de Amerikaanse dichter James Wright. "Het is de gedachte dat we niet alleen fysiek met elkaar verbonden zijn, maar dat ook onze geesten vervlochten zijn," zegt Beam, doelend op een koppel dat telkens terugkeert in de twaalf songs op Ghost on ghost en het album een narratief karakter geeft. Zijn het dezelfde mensen? De personages verenigen zich alleszins in hun strijd met de liefde en met de wereld, terwijl ze op verschillende plaatsten opduiken. En zo wordt Beams album ook een road trip door Amerika. Een weelderige reis van indrukken en sferen, waar wij ons graag op laten meevoeren.

Iron and Wine
wanneer: 3 juni 2013 om 20.00 uur
tickets: €23/26
---------