Syd Barret in een berenvel op Abbota

In de categorie kleine maar fijne Belgische debuten van het voorbije jaar gooide Birds That Change Colour hoge ogen. De Antwerpse psych folk-groep is het geesteskind van zanger-gitarist Koen Kohlbacher, die zich tegenwoordig laat omringen door bassist Christophe Albertijn (Zita Swoon), drummer Dave Schroyen (Evil Superstars, Millionaire), Nathalie Delcroix en Jorunn Bauweraerts van Laïs en gitarist Bram Vermeersch. Samen met onder meer Love Like Birds is de groep een van de gevederde beloften op de affiche van ABBOTA.

"Ik hou van sprookjes," zegt Kohlbacher wanneer we hem complimenteren met de nieuwe, geanimeerde en inderdaad sprookjesachtige videoclip bij het liedje 'Woods'. "Ik probeer stiekem te geloven dat het bos meer is dan alleen maar bomen. Dat unheimische zoek ik graag op. Bij Birds is er een voortdurend spel van licht en donker."

Je hebt een Duitse naam, maar je zingt met een perfect Britse tongval.
Koen Kohlbacher: Ik heb Oostenrijkse roots, maar ik ben wel in België geboren. De eerste muziek die ik hoorde was de Oostenrijkse volksmuziek die mijn grootmoeder altijd had opstaan. Dat zit wellicht nog ergens diep vanbinnen, maar ik doe er niets mee. Ik heb een tijdje in Engeland gewoond, wellicht heb ik daar dat accent opgepikt. Ik was zeventien, ik wist niet wat ik moest doen met mijn leven. Ik ben als een soort au pair in Londen gaan wonen. Ik ben sowieso fan van de Engelse taal, zowel van de Britse songschrijvers als van volksmuziek en literatuur.

Maar je bandnaam heb je gehaald bij de Amerikaanse beatnikschrijver Jack Kerouac.
Kohlbacher: Ja, Jack Kerouac is mijn lievelingsschrijver. Wat me bij hem intrigeert is die queeste naar absolute vrijheid, en de menselijkheid ervan: het besef dat dat heel moeilijk na te streven is. In zijn zoektocht naar vrijheid vocht Kerouac elke dag met de dilemma's van drank, drugs en vrouwen. De dag erna had hij dan weer spijt en ging hij op een berg zitten mediteren om zich te zuiveren. Eigenlijk was hij een goede katholiek in staat van verval eerder dan de spilfiguur van de beatgeneratie. Die innerlijke strijd herken ik ook, al ben ik een miljoen keer braver dan hem.

In je muziek hoor je echo's van Britse folkbands als The Incredible String Band en Pentangle.
Kohlbacher: Ik was megafan van The Beatles, Hendrix en Dylan, maar toen mijn oudere broer mij The Incredible String Band liet horen, stond ik aan de grond genageld. Dat klonk als Syd Barrett in een berenvel ergens in een grot. Het was folk, maar tegelijkertijd zeer psychedelisch. Nu, onze muziek is de laatste tijd wel wat Amerikaanser aan het worden. West Coast-pop à la The Byrds en folkrock in de geest van The Band en Bob Dylan.

Jullie gebruiken graag niet-alledaagse instrumenten. Vanwaar komt die vreemde zoemtoon in 'Never ending first of May'?
Kohlbacher: Dat is een draailier. Dat nummer is de weerslag van een droom waarin ik werd ontvoerd door gnomen en kabouters en dat middeleeuwse instrument paste daar perfect bij. Het geeft de song een demonisch kantje.

Klinkt als een trip.
Kohlbacher: Ik ben op mijn best als ik psychedelisch kan zijn. Voor mij is dat dromen zo waarheidsgetrouw mogelijk weergeven in een song. Het is een soort van naïviteit, kinderlijkheid die je ook in die sprookjes of bij The Incredible String Band terugvindt. Met andere dingen heeft dat niets te maken. (Lacht) tom zonderman

ABBOTA
* 24 februari 2012 (Kiss & Drive, Cape Coast Radio, BRNS, School Is Cool, Hoquets) om 19.00 uur in de Ancienne Belgique
* 25 februari 2012 (Love Like Birds, Zoft, Birds That Change Colour, Customs, Dan San) om 19.00 uur in de Botanique