Rapper DyMe-A-DuZiN over verleden én toekomst van Brooklyn

Op 11-jarige leeftijd hoorde Donnovan Blocker, een zwarte jongen uit Brooklyn, een mc de visionaire woorden uitdragen: "these rappers come a dime a dozen". En hij dacht: niet slecht gevonden, want het betekent ‘dertien in een dozijn’ of ‘iedereen is vervangbaar’. Twintig is hij ondertussen en als DyMe-A-DuZiN heeft het hiphoptalent zopas een nieuwe mixtape op de wereld losgelaten.

A Portrait of Donnovan plaatst niet alleen een aanval op je heupen, maar treft je finaal ook in het hart. "Laat je dus niet vangen," waarschuwt hij ons. "Het is wel degelijk mijn bedoeling om met mijn muziek mijn pseudoniem zo ironisch mogelijk te doen klinken!"

Geïnspireerd door zijn raphelden uit de jaren 1990 steekt - kortweg - Dymez ze nu naar de kroon. "New Brooklyn" is een hommage aan zijn buurt. En alsof hij iets te bewijzen heeft, laat hij ons vanuit de studio in Brooklyn meegenieten van zijn knappe rhymes, acrobatisch koorddansend tussen de urban hoods en downtown wolkenkrabbers: "Uh, I'm a product of Jay, Biggie and Kane / Hotter than a cart with no conditioner on a train / Saw hood niggas change, blood and crippin' in their gangs / Into hipsters when their jeans start fitting' to they legs".

Wat volgt is de hiphopgeschiedenis en -toekomst van zijn wijk. Kortom: hij heeft het allemaal gezien, respecteert de oude garde die het pad geëffend heeft, maar nu is het zijn beurt.

Van rivalen tot collega's
"Vroeger waren we in New York allemaal rivalen van elkaar. We vochten onze veldslagen uit in een klein, navelstaarderig kringetje. Ik heb de indruk dat dat zeker in Brooklyn de voorbije drie jaar fel veranderd is. Uiteindelijk leidde dat ons alleen maar af van waar het echt om ging: de muziek. Nu zijn we collega's, vrienden zelfs, begrijp je? We beseffen dat we in hetzelfde schuitje zitten en geen stap verder geraken als we mekaar alleen maar de loef trachten af te steken. Wij zijn de volgende generatie, wij zijn de volgende Jay-Z's, Nas's, 50 Cents, dus we kunnen maar beter goed en relevant zijn."

Hij meent het. Misschien omdat hij er ook voor heeft moeten vechten, opgroeiend in een éénoudergezin met een moeder die hem liever naar de kerk zag gaan, dan naar die vervloekte rap hoorde luisteren. "Die was niet gemaakt voor mijn jonge oren. (lacht) Elke dinsdag, vrijdag en zondag nam ze mij en mijn zus mee naar de kerk," klinkt het. "Maar we luisterden toch, in het geniep, en toen ze zag dat dit echt mijn droom was, kocht ze me een karaokemachine, zodat ik kon freestylen op mijn eigen cassettes. Ik herinner me nog hoe sommigen me uitlachten toen ik ze op school aan de man probeerde te brengen."

Dat lachen is hun ondertussen vergaan. "Maar daar is het mij niet om te doen," verzekert hij ons. "In de eerste plaats is rappen therapie voor me. Het ontspant me, laat me dingen loslaten. Ik wil de mensen laten voelen dat je kwetsbaar opstellen oké is." Vooral op "Father's Day" zorgt dat voor een krop in de keel, zeker als de jonge snaak rapt: "What's the purpose of a father?/ Shiiit, I'm doing pretty good without mine." "Ja, dat moet een van de meest persoonlijke tracks van de mixtape zijn. Ik voelde dat een oprechte track over mijn vader, die er nooit was, me vooruit zou helpen. Ik verzin niet graag iets. Je kan maar beter de grootste worden met iets dat helemaal van jou is."

25/4, 19.30, €10 La Chocolaterie, Van Malderstraat 27, Molenbeek, 02-413.04.10, www.vkconcerts.be