'Recht op veilige plek voor elke dakloze'

‘Massaal misbruik van medische regularisatie’ kopte De Standaard dinsdag. En Le Soir had het erover dat de radicale islam België bedreigt. Twee berichten die me niet echt verrasten, al was ik er niet minder verontwaardigd om. De twee fenomenen waren perfect te vermijden, ze zijn het gevolg van een politiek falen. En dus kan de politiek ook nu nog ingrijpen.

Van een heel andere orde is het verhaal van de Brusselse dakloze wiens matras in de buurt van het Noordstation in brand gestoken werd. De man moest met zware verwondingen naar het brandwondencentrum van Neder-Over-Heembeek gebracht worden. Boven op de verontwaardiging overvalt me hier een groot gevoel van machteloosheid en triestheid. Hoe is het mogelijk dat iemand zo gruwelijk wreed is dat hij de matras van een dakloze medemens in brand steekt?

Bij het ter perse gaan waren de daders nog niet gevat, maar iemand die hiertoe in staat is, hoort niet vrij op straat te lopen. Wie zo'n misdaad begaat, hoort in de cel of in een instelling of moet zich minstens laten verzorgen. Hier kan de politiek niet met de vinger gewezen worden. Mensen die uit de bol gaan, gekken, lopen er overal rond.

Het is al de tweede keer in een paar weken tijd dat de schamele eigendom van een dakloze in brand wordt gestoken. Eind november was het het dekentje van een dakloze Aalstenaar aan het station van Leuven. De daders waren een nachtje gaan stappen. Hoe laag kun je vallen om je, zelfs dronken, aan een uiterst kwetsbare mens als een dakloze te vergrijpen?

Staat de overheid dan machteloos? Toch niet. Het aantal dak- en thuislozen neemt de jongste jaren schrikbarend toe. In Brussel zouden er tweeduizend daklozen zijn, asielzoekers en sans-papiers niet meegeteld. Het is een fenomeen dat we niet normaal mogen leren vinden. De verontwaardiging moet blijven, de situatie van de dak- en thuislozen mag ons niet onberoerd laten. Ook niet in tijden waarin we elke dag lezen en horen dat we het "met z'n allen" met minder zullen moeten doen. Het is goed dat er individuen zijn die de overheid, bedrijven en burgers op hun plichten wijzen. DoucheFLUX bijvoorbeeld is een initia­tief dat dak- en thuislozen een kluisje, een douche en een was­machine wil aanbieden tegen een vergoeding van één euro. Het initiatief mag dan naar caritas ruiken, het houdt de overheid wel een spiegel voor. Het groeiende aantal dak- en thuislozen zal haar verplichten om de opvang en begeleiding te herdenken. Iedere dakloze die het wil, heeft acht uur per nacht recht op een veilige plek om te slapen.