Christian Pieman, vader-manager: 'Waarom geen schaatspiste op de Heizel?'

Isabelle Pieman, een van de beste kunstschaatssters die dit land heeft voortgebracht, dankt haar carrière voor een groot deel aan haar ouders, die zich al jaren voor haar inzetten. Vader Christian (61) treedt op als manager en is ondertussen ook actief binnen de Franstalige federatie. "Ik wil de zaken vooruit doen gaan."

Isabelle Pieman, een van de beste kunstschaatssters die dit land heeft voortgebracht, dankt haar carrière voor een groot deel aan haar ouders, die zich al jaren voor haar inzetten. Vader Christian (61) treedt op als manager en is ondertussen ook actief binnen de Franstalige federatie. "Ik wil de zaken vooruit doen gaan."

"Mijn twee zonen hebben gymnastiek op hoog niveau beoefend, ik was dus al gerodeerd toen Isabelle met kunstschaatsen begon. Ik had helemaal niets met kunstschaatsen, maar toen we met het gezin eens op een zondagmiddag gingen schaatsen, werd mijn dochter op slag verliefd. En die liefde duurt nu al zo'n 23 jaar."

Dat de kinderen Pieman uitgroeiden tot fervente sporters, is geen toeval. Vader Christian ziet er een goede levensschool in: vechten om ergens te geraken. Het zorgde wél voor een gepeperde benzinerekening. "Jaarlijks reed ik een 65.000 kilometer, grotendeels voor de kinderen. De vakanties gingen ook altijd naar plekken waar Isabelle op stage was. Maar ik heb er helemaal geen spijt van. Ik ben gelukkig als ik mijn kinderen kan steunen."

"Ik ben altijd hun voornaamste sponsor geweest. Om een idee te geven: een goed paar schaatsen kost zeker duizend euro. Financiële omkadering bood de federatie in het verleden niet. Ondertussen hebben we daar verandering in gebracht. Als Isabelle de omkadering had gehad die vandaag voorhanden is, dan zou ze nog verder staan."

Christian Pieman is een bezige bij. Hij heeft een transportbedrijf en treedt daarnaast als manager van zijn dochter op. Concreet betekent dit dat hij zich onder meer bezighoudt met papierwerk en de organisatie van haar reizen. Vrije tijd heeft hij nooit echt gehad. En alsof het allemaal nog niet volstaat, is hij nu ook actief binnen de Franstalige kunstschaatsfederatie. "Daar waren oudere mensen aan het roer die niets meer voor elkaar kregen. Dus heb ik overgenomen om de zaken vooruit te doen gaan. Momenteel ben ik secretaris-generaal en voorzitter ad interim van de Franstalige federatie, en daardoor zit ik automatisch ook in het nationale bestuur. Dat wil zeggen dat ik onder meer insta voor al de inschrijvingen en licenties, en dat ik contacten heb met Adeps (Waalse tegenhanger van Bloso, red.) en het kabinet van Waals minister van Sport André Antoine (CDH). Het is vooral een hele hoop papierwerk. Samen met het beheren van de carrière van Isabelle is dat in feite een fulltime job."

Na meer dan twintig jaar in het kunstschaatsmilieu mag Pieman een ervaren rot genoemd worden. Hij heeft vooral de mooie kanten van de sport leren kennen, maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn. "Ik ben de sport echt gaan appreciëren. Dat mijn dochter de enige Belgische is die zo'n carrière bijeen heeft geschaatst, helpt daar natuurlijk bij. Wat mij vooral aantrekt, is dat het behalve sport ook een artistieke uitdrukking is."

Neo
"Het is wel een speciaal en moeilijk milieu, hoor. Er heerst veel jaloezie en Belgische juryleden kunnen nogal subjectieve beslissingen nemen. Isabelle is zo al twee keer benadeeld op een Belgisch kampioenschap, waardoor ze telkens tweede werd. Ik wil geen polemiek, maar er is iets mis."

Pieman wil het Belgische kunstschaatsen vooruit helpen en zou graag samen met Adeps een sportief opleidingscentrum voor kunstschaatsers oprichten. In het Waalse Jambes is de ijsbaan gesloten voor renovatie, maar die zou kunnen uitgroeien tot een heus kunstschaatscentrum. Binnen vijf jaar zou Pieman er graag resultaten zien.

Over de hoofdstad is hij duidelijk. "Brussel is een grote catastrofe. Nadat de baan in Vorst werd gesloten, heb ik een vergadering gehad met een kabinetsmedewerker van toenmalig minister van Sport Emir Kir (PS). Daar is geen gevolg aan gegeven. Er is hier geen politieke wil om iets voor het schaatsen te doen. Je hebt alleen nog Poseidon, maar dat is een privépiste, ze willen daar geen club."

"In het Neo-plan voor de Heizel zou je bijvoorbeeld een piste kunnen opnemen. In Amerika vind je in heel wat winkelcentra ijsbanen, waar de kinderen gaan schaatsen terwijl de ouders shoppen. Het is maar een idee, hé. Maar hiervoor lobbyen zou me veel te veel tijd vragen."

In Brussel zit nog altijd een schaatsclub, en Pieman is er voorzitter van: de Royal Brussels Ice Hockey and Skating Club. De club heeft leden, maar geen activiteiten bij gebrek aan infrastructuur. "Het is een slapende club. Geef me een piste en we zijn meteen vertrokken. Er is vraag én potentieel in Brussel. Toen we nog actief waren, hadden we jaarlijks een tachtigtal jongeren die het eens kwamen proberen. Na de herfstvakantie heb ik opnieuw zeker twintig mensen aan de lijn gehad. Ik moet ze dan noodgedwongen naar Liedekerke, Leuven of Charleroi sturen."

De nabije toekomst zou voor Pieman enigszins rustiger kunnen worden. Dochter Isabelle beslist na dit seizoen namelijk of ze er nog een jaartje bij doet of ermee kapt. "Ik ben optimistisch gestemd, maar het wordt moeilijk. Mijn doel is ervoor te zorgen dat alles vlotter verloopt de dag dat ik afzwaai. Maar we worden geconfronteerd met nieuwe moeilijkheden. Denk maar aan de economische crisis en het feit dat je steeds moeilijker vrijwilligers vindt. En Brussel? Ik denk dat een nieuwe ijspiste alleen van een mecenas kan komen."