Sportcolumn David Steegen: De rellen van Anderlecht

Mohamed Ouahbi is de bezielende trainer en begeleider van de U11, de min-elfjarigen van RSC Anderlecht. Mohamed is onderwijzer, pedagogie is zijn leven. De spelertjes komen van overal: Kuregem, Lokeren, Brazilië, Antwerpen, Sint-Pieters-Leeuw en Molenbeek. Alle rangen en standen zijn vertegenwoordigd. Zijn schoolkinderen leven in achtergestelde wijken. Ouah­bi staat elk kind met raad en daad bij, maar duidelijkheid en rechtlijnigheid primeren. De kinderen zijn dol op hem.

Jérôme Nzolo kwam twaalf jaar geleden aan in ons land. Hij studeerde hier af aan de universiteit en maakte in korte tijd carrière in het scheidsrechtergild. Nzolo is een gewaardeerde opvoeder van moeilijke jongeren in de hoofdstad. Hij vocht tegen alle raciale vooroordelen: de eerste kleurling die de elite bereikte. Nzolo is vorige maand voor de tweede maal op rij uitgeroepen tot scheidsrechter van het jaar.

Marouane Fellaini is een Brusselaar van Marokkaanse oorsprong en voelt zich Belg. Kampioen met Standard Luik. Marouane had in Brussel een ander pad kunnen volgen. Vader hield hem kort en onderwierp hem aan een haast spartaanse opvoeding. Marouane Fellaini wordt een hele grote, de Belgische voetbalhoop in bange dagen.

Vincent Kompany: opgegroeid aan het Noordstation. Doorzettingsvermogen, intelligentie en goede ouders stuwen hem naar de top. Kompany zal waarschijnlijk voor Arsenal, de top in Europa, spelen.

Dilmurat en Mourad kwamen nog geen vijf jaar geleden in België aan. De ene uit Kirgizië, de andere uit Kazakstan. Zonder geld of vooruitzichten. Economische vluchtelingen. Ze spraken en begrepen geen woord Nederlands of Frans. Vandaag hebben ze allebei werk, ze oefenen een knelpuntberoep uit, en de kinderen gaan plichtsbewust naar een Nederlandstalige school. Het duo kan zich inmiddels in beide landstalen uitdrukken. Mede dankzij het voetbal: ze spelen bij de veteranen van Ritterklub. Hun taalkennis is niet perfect, maar voldoende om een sociaal leven uit te bouwen, persoonlijk en familiaal geluk na te streven en hun nageslacht een degelijke toekomst te bieden. Mourad en Dimurat volgen de regels van het spel. Ze doen hun best, de autochtonen doen de rest.

Als geboren en getogen Brusselaar laaf ik me aan de verscheidenheid van de hoofdstad. Ik onderga ze ook. Zoals zovelen. Gratuit bekraste auto's, inbraken, vandalisme en pesterijen van hangjongeren en -kinderen maken velen het leven zuur. Ouahbi, Fellaini, Kompany, Nzolo, Dilmurat en Mourad hebben het niet makkelijk gehad. Sport, opvoeding en hun sterke persoonlijkheden hebben de weg gewezen. Ze vertegenwoordigen een meerderheid.

De rellen in Anderlecht hebben niets met voetbal te maken, of met 'geviseerde allochtonen'. Die bestaan niet meer. Het zijn Belgische delinquenten zonder referentie­kader. De rellen komen na een banale wraakactie van het zoveelste straatincident, ingezet door twee kinderen van tien en elf. De overheid, de sport- en de culturele wereld scheppen genoeg voorwaarden om hen uit de miserie te helpen. Zoals volksvertegenwoordiger en ervaringsdeskundige Fouad Ahidar zich afvroeg net na de ongeregeldheden: "Waar waren de ouders?" Ahidar heeft gelijk.