Sportcolumn David Steegen: De trots van Brussel

We mogen trots zijn, eindelijk een jeugdtheater in Brussel. Het prachtige pand van Bronks opent dit weekend plechtig de deuren. Het hart van de binnenstad verdient het. Een heuglijke zaak voor alle kinderen, jeugd, ouders, scholen, jeugdbewegingen en andere verenigingen. Iedereen is welkom.

Cultuur is belangrijk. Daar kunnen we nooit tegen zijn. Het geduld van de pleitbezorgers is beloond, maar de socioculturele wereld en de overheidsmolen hebben bijna twintig jaar tergend traag gemaald.

De roergangers van Bronks verdienen een dikke pluim, een Gouden Ketje voor hardnekkigheid en handigheid. Opvallend hoe 'cultuur' de weg naar de overheid soepel en met engelengeduld weet te bewandelen. Tien miljoen euro, alleen al voor het gebouw en de verbouwingen. De kostprijs (en waarde) van de grond is niet meegerekend, net zo min als de personeels- en andere exploitatiekosten. Op de schone kunsten staat geen prijs.

(Vlaams) Brussel heeft een prachtige weg afgelegd. Andere regio's en steden benijden ons deze luxe. 'Wij' hebben onze eigen, volledig door de belastingbetaler gefinancierde media, en elke gemeente heeft haar eigen gemeenschapscentrum. Bovendien mogen we trots zijn op het Kaaitheater, de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, de Ancienne Belgique, de Beursschouwburg en nu het fonkelend nieuwe jeugdtheater, allemaal gevestigd op een boogscheut van elkaar, op één enkele vierkante kilometer. Cultuurtempels van wereldklasse. Een weelde aan topinfrastructuur. Elk genootschap bezit nu haar eigen stek. Weelde. De belastingbetaler is gul voor de volksverheffing.

Cynici kunnen opperen dat de spektakels van Bronks evengoed in de luxueu­ze Beursschouwburg opgevoerd mogen worden. Een zaal is uiteindelijk een zaal. Bovendien kan de Beursschouwburg gerust wat dynamiek gebruiken. Misschien eens op stage gaan bij de mannen van de AB en de KVS?

Maar Bronks onderbrengen bij de Beursschouwburg was niet bespreekbaar voor de mensen van het jeugdthea­ter. Een eigen plek is altijd knusser en beter. Alhoewel...
Sport kent andere - nederiger - normen. Sites worden gedeeld door vele verschillende sportclubs. Bovendien is het sportbeleid versnipperd over gewesten, gemeenschappen en gemeenten. De ene club wordt gesteund, de andere niet. De solidaire mondigheid van de culturele elite is een troef. Tien miljoen euro. Daar kun je zes - inmiddels broodnodige - scholen mee bouwen, of vijftien synthetische sportvelden.

De sociale cohesie is evenzeer gebaat met sport als met cultuur. Beide zijn essentiele pijlers van de maatschappij. En toch wordt cultuur beter bedeeld. In Anderlecht blijven ze in het ongewisse over het broodnodige nieuwe stadion, en als ze al eens overheidssteun krijgen voor de heropbouw van de infrastructuur voor de jeugdopleiding, dan mogen ze van de gemeente een aftands gebouw op de site niet afbreken.

Het gemeentelijk zwembad van Ganshoren, waar vele scholen en gemeenten de kinderen leren zwemmen, is jarenlang gesloten geweest. Pas nu kan er met de verbouwing begonnen worden.

De sportwereld is onhandig. Van solidariteit is nooit sprake. Terwijl voetbal­bobo's dromen van een hypermodern en multifunctioneel nationaal stadion, onze wereldstad waardig, en van de organisatie van de wereldbeker in 2018, leveren ze dagelijks strijd met elkaar.
Brussel is een cultuurstad en, nog altijd, geen sportstad.