De Schwarzenegger van Anderlecht

Sint-Guidoplein, Anderlecht. Een dulle woensdag. Hij, nog geen meter zestig groot, loopt voor me uit. Ik zie enkel zijn achterkant. Hij wandelt met stevige tred, ritmisch aangegeven door de hak van zijn witte cowboyboots.

Hij belt, en het gesprek wordt steeds heftiger, vuriger, onbegrijpelijker. Is het Russisch? Iets in die regio.

Plots kijkt hij om: hoe meer ik zie, hoe minder ik weet wat ik zie. Maar het geheel fascineert. En het geheel bestaat uit zwartgeverfde haren, een fluorescerende, groene tanktop, lederen vest, een tattoo op zijn borst, een zilveren nekketting, een gegroefd gezicht van rond de vijftig en donkere, maar levendige ogen, die mij gevangenzetten. Ik voel me betrapt en steek hem voorbij – ik wil me bevrijden van zijn blik door sneller te wandelen. Nu ziet hij mijn achterkant (een meter zeventig).

Ik kan het niet laten en kijk nog een laatste keer om – zoals de vrouw van Lot ook achter zich loerde naar Sodom en Gomorra, en als straf in een zoutzuil veranderde. Maar er gebeurt niets, behalve dat hij zijn hand onverwacht opsteekt. Hij wil mij spreken.

“Goldin,” zegt hij. Enchanté. Hij wijst veelzeggend naar zijn gouden oorbel. Zijn telefoon verdwijnt in zijn broekzak.
Ik ontdooi. Mocht iedereen zich maar kleden alsof het elke dag feest is, zeg ik. Ma fille, het leven is één groot podium, antwoordt hij.

Goldin, leer ik, is een veteraan op leeftijd die in zijn jongere jaren een carrière uitbouwde als bodybuilder. Ik krijg meteen filmpjes te zien van een jonge, ingeoliede, zonnebank-gebruinde Hulk die de hoofdprijs wegkaapt op een kitscherig podium. Hij houdt een trofee vast als een zwaargewicht.

“Ah l'Amérique,” zegt hij vervolgens. Was hij maar naar de States gegaan, dan spraken ze nu niet van Schwarzenegger maar van Goldin. Maar tussen droom en daad stonden een vrouw en een kind in de weg. Vandaag verdient hij de kost als 'buitenwipper in Russische bars' – Haha, dan toch.

Dan een bekentenis: hij wil weer aan de steroïden. Voor het te laat is. Nog één keer dat lijf optuigen tot een kunstmatige kathedraal. Tot een kloeke, geblokte samenvatting van spieren, pezen en opgeblazen triceps en biceps. Het lijkt me onveilig, al dat gif in dat kleine lijf. Maar hij wil het leven op zijn manier vieren, tentoonstellen, niet gehinderd door schroom of potentiële risico's of de snelle afkeuring van een vreemde.
Ik weet voorts niet wat ik van de ontmoeting moet denken, behalve dat Goldin me ergens wel inspireert. (Niet de steroïden, wel de scherpte van zijn ambitie.)

Bij het afscheid smijt ik mijn vest over mijn schouders. De roltrap beschouw ik plots als mijn private catwalk, de metro als mijn rijdende podium. Ik doe zot en draai voorzichtig als een danseres rond een van de palen, waaraan reizigers zich normaliter vasthouden. Maar dan ga ik toch netjes en braaf zitten.

Ik verander in een stenen zuil, geïntimideerd door de blikken van de anderen. Was ik soms maar een beetje meer Goldin, de Schwarzenegger van Anderlecht.