Randje buitenspel: gegokt en verloren

Het voetbalseizoen zit erop. De eindbalans kan worden opgemaakt. Voor paars-wit oogt die niet fraai. Geen champagne, geen titel en geen Champions League. De Anderlecht-supporter blijft verweesd achter, bezwaard door een onevenwichtige emotionele boekhouding.

Want, wat voelde de ware Mauvista nu werkelijk na het laatste fluitsignaal op de Bosuil? Ontgoocheling? Boosheid? Treurnis? Persoonlijk zat ik enkele seconden stuurloos voor me uit te staren, licht geïrriteerd door de kinderlijke naïviteit waaraan mijn supportersschap de laatste weken ten prooi was gevallen. Mijn irritatie kwam niet zozeer door de slappe prestatie van het eigen team. De elf Anderlechtse figuranten die in Deurne-Noord geen deuk in een pakje boter wisten slaan, lieten zich een week eerder al naar de marge van het vaderlandse voetbal verdringen. De afgang kwam niet als een verrassing. Als we eerlijk zijn, zat een paars-wit titelfeest in stijl er nooit echt in.

Mijn ongenoegen kwam voort uit een acuut besef van zelfbegoocheling. Zoals zovelen liet ik mij meeslepen door de wispelturige schommelingen van de Belgische nacompetitie. Het Astridpark viel collectief in zwijm voor de enthousiaste praatjes van een positivo zonder plan. Als een volleerde rattenvanger van Hamelen leidde Brian Riemer de tere supporterszieltjes om de tuin. Met sportieve gelukjes en voorbarige kansberekeningen liet hij ons dromen van succes zonder glans. Eigenlijk kan ik het hem amper kwalijk nemen. Bij aanvang van het seizoen werd er zwaar geïnvesteerd. De Deense coach moest snel presteren. Hij koos voor de korte termijn. Met een stugge organisatie, een flinke dosis teamspirit en dodelijk efficiënte counters wist RSCA heel wat punten te sprokkelen. Maar, resultaten zijn slechts opium voor het voetbalvolk. De roes van een overwinning duurt maar zolang de massa zingt en drinkt. Diep vanbinnen kon de mauve fijnproever zich amper identificeren met wat er zich op de groene mat afspeelde.

In de bestuurskamer van RSCA werd dus gegokt en verloren. Mooi en verfijnd voetbal werd geofferd op het altaar van het snelle succes. Er werd zwaar ingezet op de vetpotten van het Europese kampioenenbal. Helaas! De weg naar ware roem loopt blijkbaar niet langs opportunistische binnenwegen. Het doel heiligt de middelen enkel en alleen als dat doel ook behaald wordt. Anders staat zelfs Il Principe in zijn blootje. We sluiten het seizoen dus af zoals we het begonnen: met veel vragen. Wat is de langetermijnvisie van Jesper Fredberg? Hoe diep reiken de geldbuidels van Wouter Vandenhaute? En hoelang laat Marc Coucke de club nog prijsloos aanmodderen? Laat ons terugkeren naar de basis. En de basis is goed voetbal. Zonder goed voetbal wordt het op Anderlecht nooit rustig. Vraag dat maar aan René Weiler.