Randje buitenspel: RWDM zakt, RWDM wint

“Volgende match moeten we echt winnen,” het was het tot vervelens toe herhaalde gebod afgelopen tijd. Winnen is natuurlijk altijd de boodschap en een van de bestaansredenen van de competitiesport.

“Het is van moeten.” Nog zo een dooddoener. Er moet veel in het voetbal en het resultaat is dat er vaak het tegengestelde mee bereikt wordt van wat men beoogt, winnen wordt dan verliezen. Maar het zou pas echt sneu zijn te stellen dat “we moeten verliezen” in de hoop te kunnen winnen. Wat men ook op voorhand zegt of wil, over tactiek of psychologie, het is vooral een klasseflits van een bevlogen speler die het verschil tussen winst en verlies zal maken, prestatie­dwang of niet, en dat soort kwaliteit ontbeerde RWDM.

Bij uitbreiding kan men ook stellen dat niet alleen de sport onderhevig is aan dat soort dwingelandij, er wordt wat afgemoeten in het leven, met een burn-outepidemie als gevolg. Daar heeft de voetbalspeler vooralsnog niet veel last van. Een goedgevulde bankrekening kan ook helpen tegen de stress. Kylian Mbappé kreeg vorig jaar een aanbod uit Saoedi-Arabië om 700 miljoen euro in één jaar te gaan verdienen. Dat is 22 euro per seconde. De helft van de wereldbevolking moet overleven met 5 euro per dag. Voetbal kan dus de wereld redden. Als alle spelers, makelaars en clubleiders wereldwijd voor een loon zouden werken zoals dat van de gemiddelde modale sterveling die in de tribune heeft postgevat en het saldo naar een sociaal fonds zou gaan, zijn we al een eind weg om armoede uit velen hun bestaan te bannen.

Al die geldtransacties dienen slechts één doel: winnen. En daarvoor is gestaag meer geld nodig uit alsmaar duisterder oorden. Het Bijbelse “Gaat heen en vermenigvuldigt u,” is voor vele interpretaties vatbaar. Belgische clubs horen nog niet bij het Sodom en Gomorra van het voetbal, in tegenstelling tot de superclubs zoals onder meer Manchester City of PSG, waar de oliedollars vatengewijs en mensenrechtenloos toestromen. Kasteverschil is onverminderd van alle tijden. Over waar al die dukaten precies vandaan komen ligt niemand wakker, victorie kraaien is de boodschap, ten koste van wie of wat dan ook.

Het missionstatement van RWDM-eigenaar-miljonair Textor bevatte een vernietigende analyse over het werk van zijn voorganger Dailly. Dat verdict kan je na het afgelopen rampseizoen lezen als een pijnlijke zelfkritiek op zijn eigen beleid. CEO Ganaye werd intussen terecht ontslagen, vraag blijft hoeveel die daadwerkelijk in de inconsistente pap te brokken had. In Lyon heeft Textor na wat aanmodderen het sportieve beleid aan capabelere mensen overgelaten, met gunstig gevolg. Hopelijk herhaalt hij dit – beter laat dan nooit – in Molenbeek, om zo zijn vele centen wat verstandiger te investeren en een nieuwe titel te behalen. Reculer pour mieux sauter. RWDM zakt, RWDM wint!