'Ik loop in Brussel vooral verloren om mezelf te vinden, dat kan Limburg me niet bieden'

Kathleen Peters is stand-upcomedian, Limburgse, maar ze woont in Brussel. Dit is haar laatste column voor BRUZZ. 'De afgelopen maanden heb ik nog nooit zoveel geschreven. Ik heb me enorm geamuseerd, maar het zette mij ook aan het denken.'

Vorige week keerde ik dan eindelijk terug naar mijn heimat. Zutendaal, in het zuiden van Limburg, net niet tegen de grens met Nederland. Niet voor altijd natuurlijk, ben je gek? Wel met de ambitie om ze daar eens goed te laten lachen met Brussel en met mij, in een heuse zaalshow van een dik uur.

Tot nog toe was dat mijn meest ambitieuze project ooit. Niet enkel moest ik een massa moppen schrijven en bijschaven, ook moest ik zorgen dat het bakje vol zat. Dat bakje was een cultureel centrum met plaats voor een 180-tal mensen in een dorp waar ik al tien jaar niet meer woon.

De eerste tickets gingen vlot de deur uit, met dank aan familie en vrienden, zowel degenen met wie ik opgroeide, als degenen die ik in Brussel leerde kennen, en in alle uithoeken van het land.

Toen ik honderd tickets had verkocht, was ik al zeer tevreden over mezelf. In een café speel ik meestal voor maar twintig man, maar een paar dagen voor mijn optreden, kreeg ik plots een laaiend enthousiast telefoontje dat zei: alle tickets zijn de deur uit. Ik had geen idee wie er allemaal nog in het publiek zou zitten. Dat maakte alles extra spannend, want welke gekken willen nu een 'dorpsverrader' zien?

Slecht idee

Benieuwd als ik was, vroeg ik de technieker om het zaallicht tijdens mijn show net zo in te stellen dat ik mijn publiek kon zien. Die gekken bleken een mix te zijn van de Zutendaalse bevolking, lezers van deze column – heel zot maar ook heel tof – en oude bekenden, zoals medeleerlingen van de muziekschool, mijn leiding van vroeger en leden van de jeugdbeweging, en ook enkele oud-leerkrachten die mij al grappig vonden in de klas, maar soms ook gewoon wilden dat ik mijn mond hield.

Toen ik al die mensen zag, wist ik dat het een avond ging worden om nooit te vergeten. Anders dan de dagen ervoor: ik voelde namelijk stress zoals ik nooit eerder heb gevoeld. Niet het soort gezonde stress, geen stress à la 'ik heb er zin in' maar echt de stress van: “Ik heb nog nooit zo een slecht idee gehad in mijn leven en ik ga al mijn familie en vrienden teleurstellen.”

Gelukkig viel die druk weg exact twintig minuten voor ik het podium op moest, toen ik het bulderlachen hoorde dankzij mijn voorprogramma. Klopt, ik had een voorprogramma. Waanzin. En de show ging goed, er werd gelachen. Met Limburg, met Brussel, met mij. Mijn hart zat vol.

Een show dus. En zeven columns. De afgelopen maanden heb ik nog nooit zoveel geschreven. Ik heb me enorm geamuseerd, maar het zette mij ook aan het denken over mijn leven als Limburgse in de grote stad die Brussel is en blijft. Ik loop hier vooral verloren om mezelf te vinden. En dat kan Limburg mij niet bieden, dus ik blijf nog wel wat rondhangen in Sint-Joost en omstreken. Maar tot die tijd kan ik concluderen: Limburg blijft een plaatsje in mijn hart behouden, zo groot dat het soms naar heimwee neigt. Maar Brussel, dat hééft mijn hart gestolen. En de stad mag het ook houden.