Randje buitenspel: de spits

“Uiteindelijk draait voetbal om doelpunten.” Een waarheid als een koe, een cliché zo hoog als de Brusselse schulden ten gevolge van metrolijn 3. Telkens als iemand me dit zinnetje achteloos toewerpt, sterf ik een klein beetje.

Uiteraard is scoren van primordiaal belang in het edele balspel, en akkoord: je wint pas als je meer goals maakt dan je tegenstander. Maar mag het ook wat meer zijn? In Brussel moet het voetbal elke weekend opboksen tegen de andere geneugten van de grootstad. Opera, theater, film, muziek … het Astridpark is een cultuurtempel als geen ander en cultuur moet bovenal ontroeren.

Nu, het ene hoeft het andere niet uit te sluiten. Sommige voetballers kunnen beroeren met hun doelpunten. Luc Nilis, te gast in de laatste Radio Radzinski, was zo iemand. Voor velen geldt hij nog steeds als de maatstaf voor paars-witte aanvallers. Met doelpunten alleen verover je geen harten. In het Astridpark verwacht men meer, veel meer. Je moet er zelfs gracieus ademen en stijlrijk je veters strikken. Die onmenselijke druk om schoonheid te creëren … begin er maar aan.

Luis Vázquez mocht het aan den lijve ondervinden. Tot voor kort, kon men bij zijn korte invalbeurten steeds wat hoongelach op de tribunes ontwaren. “Bambi on ice,” hoorde je weleens iemand prevelen, wanneer Vasquez naar de bal stoof. Pas bij zijn vijfde treffer, werd de goedlachse beuker enigszins in de armen gesloten. Terwijl Brian Riemer enkele maanden geleden telkens een beroep kon doen op zijn land­genoot Anders Dreyer om de ploeg op voorsprong te brengen, rekent hij tegenwoordig vaak op het Argentijnse breekijzer om de klus te klaren. Vázquez onderging een ongeziene metamorfose.

Op 26 juli stapte de 'Nieuwe reiger', zoals sommigen hem al noemen, met twee linkervoeten van een vliegtuig in Zaventem. Nog geen jaar later knalde hij ineens een volley loepzuiver in het dak van een Charlerois doel. Een Nilis zal hij nooit worden, maar toch lijkt Vázquez zijn bonkige rechtervoet met steeds meer gevoel tegen het leer te plaatsen. De onstuimige steltenloper heeft een vleugeltattoo in zijn nek en komt over van Boca Juniors. Anderlecht heeft Poolse rechtsbacks gekend die het met minder moesten doen om het tot cultheld te schoppen.

Spitsen, het blijven vreemde snuiters. Je hebt ze in alle soorten, maten en gewichten. Terwijl de ene weergaloos kan voetballen, lijkt de andere verzeild in een permanent worstelgevecht met de bal. Toch is hun taakomschrijving altijd dezelfde: doelpunten maken. Laat Vázquez rondhollen in een vijandig strafschopgebied en er zal geregeld een bal in doel dwarrelen. En hoewel het daar uiteindelijk allemaal om draait, verkies ik toch zijn Deense concurrent Kasper Dolberg, een stilist die met zijn treffers meer doet dan louter scoren.

Met Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Volgende week is het de beurt aan Union.