Belgische kampioenen basket U16 komen uit Ukkel: 'Vooral trots op wie we geworden zijn'

Op zaterdag 17 mei zette een groep zestienjarige basketters uit Brussel de iconische sporthal aan de Winketkaai in Mechelen in vuur en vlam. Na een bizar duel met twee gezichten won Uccle Europe voor het eerst de nationale Final Four.

“Zonde van al die flessen champagne in mijn kofferbak.”

Jérôme Jurion, de 53-jarige voorzitter van Uccle Europe, weet niet goed waar kijken op de parking voor de sporthal. Enkele minuten geleden weerklonk het rustsignaal van de finale in het kampioenschap voor zestienjarigen tegen Falco Gent. Zijn team heeft er twee dramatische quarters opzitten, daar is iedereen het over eens. De knullige missers in de laatste dertig seconden waren een perfecte illustratie van de algehele vertwijfeling waaraan de ploeg ten prooi viel. 30-39 luidt de tussenstand, de kampioenstitel lijkt uit zicht. “Hopelijk wordt het geen afstraffing,” zucht Jurion.

Met een blik vol berusting betreedt de voorzitter de zaal voor het derde quarter. Daarin blijven zijn jongens aanvankelijk de fouten opstapelen. Meer zelfs, het spel verloopt zo ongeordend dat hun trainer uit wanhoop de coaching aan zijn assistent overlaat. Als de achterstand is opgelopen tot twaalf punten krijgt guard Djybril Previti een bevlieging. Vanuit een hoek van het terrein scoort de, dixit Jurion, schuchtere jongen uit het niets een driepunter. Een halve minuut later gevolgd door nog zo'n magistrale worp en een korf, die veel tactisch inzicht verraadt.

Djybril is de jongste van het team en als enige geboren in 2010, maar zijn magistrale punten leiden tot de kentering. In luttele minuten gaat de score van 36-48 naar 55-53.

*tekst gaat verder onder foto

De Brusselse achterban, verbouwereerd voor de rust, is nu buiten zinnen. Oma's draaien met hun heupen, broertjes en zusjes willen het terrein bestormen en de voorzitter probeert met zijn smartphone de historische ontknoping (nooit eerder won een jeugdploeg van de Brusselse club zo'n belangrijke trofee) te filmen.

Onder aanvoering van kapitein Ghali Chakib wordt de tegenstander finaal overrompeld: 65-56. De uitbundige taferelen die zich na de huldiging afspelen hebben veel bekijks in het ingedommelde Mechelen.

De Brusselse trots bespelen

Enkele dagen later vertelt Ilias Al Sawalha (10 punten, 13 rebounds, Vlaams-Palestijnse roots) dat de wedstrijd ‘s nachts door zijn hoofd blijft spoken. Hij noch zijn ploegmaats hadden deze omstandigheden (hels kabaal, grote verwachtingen ...) ooit eerder meegemaakt. Eén uitspraak van de trainer tijdens de rust staat hem nog helder voor de geest: dat ze het als een voorrecht moeten beschouwen om de hoofdstad in Vlaanderen te kunnen vertegenwoordigen, maar dat daar wel iets tegenover staat. “Zo bespeelde hij onze Brusselse trots,” vermoedt Ilias.

Eden Tshimanga-Mashala (ook 10 punten en 13 rebounds, Congolese roots) zag in het slot van de wedstrijd de uitputting in de ogen van de tegenstanders, al voegt hij er in een adem aan toe dat hij veel meer had moeten scoren. Welke les hij trekt voor de toekomst? “Dat je zulke wedstrijden nooit te rustig mag aanvatten, want dan lukt er niets.”

Uccle Europe is lang niet de grootste Brusselse basketclub, maar heeft toch bijzondere trekken. Europe verwijst naar de intense samenwerking met de Europese school die op het grondgebied van de gemeente ligt. Daarnaast is de voorzitter trots dat de achtergronden van de spelers heel divers zijn en dat zijn teams het voor elkaar hebben gekregen dat hockey niet langer hét gespreks­onderwerp is in de gemeente. "Onze maatschappij wordt getekend door een verregaand individualisme, maar als je zag hoe de spelers die zaterdagnamiddag samen erin slaagden een hopeloze situatie recht te zetten, durf ik toch nog optimistisch te zijn."

Antwerpse mentaliteit

Met de zege in Mechelen eindigt ook een tijdperk, want een aantal spelers zoekt andere oorden op. Noé Vila Welschen (3 punten, 5 rebounds, Spaans-Nederlandse roots) vervolgt zijn avontuur bij de jeugd van eersteklasser Antwerp Giants. "Ik zal de afgelopen twee jaren altijd blijven koesteren. Zeker het voorbije seizoen zijn we een hechte groep geworden. Zo'n titel is een prachtige bekroning, maar nog meer op wat we bereikt hebben, ben ik trots op wie we geworden zijn."

Of hij klaar is om afscheid te nemen van zijn vrienden en zich onder te dompelen in de specifieke Antwerpse mentaliteit? “Een deel van mij is Amsterdams. Zoals je weet zijn de omgangsvormen daar best heel hard. Maak je geen zorgen, ik kan tegen een stootje.”