Gij zijt mijn stad. Met uw engel op het stadhuis, gij. Vlammende rechtvaardigheid terwijl ge liefst stoemelings arrangeert. Ironie of gemeend, het doet mij u sowieso liever zien.
Column
Celia schiet met scherp: liefde ondanks alles
Ik heb u ooit verlaten. Ik had dat eerder moeten doen. In die drie maanden miste ik groeiend uw schoonheid en vilein, de geborgenheid van uw wilde spanning, zelfs uw vuile kantjes. Eindeloos filetuffend besefte ik met tegenzin dat ik geen deel van het stinkende probleem wilde zijn. Nog steeds geef je mij vier uur pendeltijd per dag cadeau als een dagelijkse rode roos. Het was het beste soort scheiding: ik kwam verliefd terug, onuitstaanbaar misschien. Te veel geluk in de liefde kweekt afgunst.
Denk niet dat ik uw andere kanten niet meer zie. Ge paft uw huid en stenen stinkend grauw en alle kinderlongen zwart tot stervens toe. In oktober begonnen we weer zes maanden continu te hoesten. Ge raast, Brussel, vol auto’s op uw pokdalig kassei, ge pootjelapt fietsen, kinderwagens, rolstoelen, hakken. Ge laat stadsontwikkelaars en pendelaars u zomaar verfoeien. Kweek eens ruggengraat en zelfrespect. Maar wat wilt ge, met uw familie? Van gewest naar gemeentes tot eindeloze vzw’s slepen uw issues aan in een mierennest van stemmen en belangen.
"Ge grossiert in stadskankers. Hoeveel automutilatie kan een stad hebben - of wilt ge alleen groen in Laken en Woluwe? Uw miserie is pijnlijk aanstekelijk"
Uw zelfdestructie blijft een logisch gevolg. Van Volkshuis tot Parking 58: wat geliefd is, moet kapot. Ge grossiert in stadskankers. Hoeveel automutilatie kan een stad hebben - of wilt ge alleen groen in Laken en Woluwe? Uw miserie is pijnlijk aanstekelijk. Schoolverlatende tieners zonder toekomst, vrouwen eeuwig lastiggevallen op straat, prostituees tussen nultolerante burgemeesters, torenhoge huur voor verbouwde eurocratenhokjes, krotverhuur overal.
De liefde blijft ondanks én dankzij uzelf. Ge ontbreekt voet- en fietspaden en herschildert ze in LGBTQ-kleuren. Gij laat urbanistisch scheefgroeien, maar bestendigt ook de schoonheid die uw bewoners opbouwen van Bar Elisa tot wijkcontracten. Gij blijft in alle miserie een Asterixdorp van sociaal denken waar menszijn universeler lijkt dan elders. Sprokkelt ge de sukkelaars in uw straten door schuldig verzuim of juist clementie? Uw stijgend gemiddeld inkomen verstopt een kloof van Uptown Girl tot West Side Story. Anderzijds kleedde uw Dod-stockverkoop de burgers van Sint-Joost, de armste gemeente van het land, jarenlang in spotgoedkope Valentino-kleren. Gij zaait het liefst de allersurreëelste schoonheid.
Ge weet heel goed hoe onweerstaanbaar uw understated excentriciteit is. Dat luxe met een hoek af, van verborgen salons tot Magritte, veel dieper genot schenkt. Gij zijt het onverwacht prachtige plein om de hoek, ge zijt een uitpuilende agenda en de verleidelijke belofte van wat zou kunnen. Gij zijt chaos, lichtjes lompe elegantie en niet-echt-rijkdom. In een tijd van marketingsteden houdt gij uw avontuurlijke noblesse vol. Gij trekt Brusselaars aan. Is dat uw grootste verdienste?
Ik heb graag voor en over u geschreven, Brusselaars. Ik denk elke keer aan u bij die slogan van BRUZZ. You are the city. Onze stad, dat bent u. Ik ben u daar heel dankbaar voor. Tot weerziens.
COLUMN Celia schiet met scherp
Een keer per week zet Celia Ledoux de stad in haar blootje in haar column.
Lees meer over: Brussel, Column, COLUMN Celia schiet met scherp, Celia Ledoux, liefde
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.