Column: Mèh

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Geen idee waar U de voorbije week uw kicks haalde, maar de muziekactua liet mij in elk geval ijzig koud. Er zijn immers van die weken waarop alles angstaanjagend voor de hand liggend lijkt. Hoofdpijnverwekkend voorspelbaar. De elfendertigste terugkeer van een puls in een cyclus. Been there, done that, read the book, saw the movie, wore the T-shirt, drank the perfume. Zoiets.

De mediaheisa rond Justin Bieber in Het Sportpaleis? Mèh. Ik was er en zag for the umpteenth time een veel te rijk broekventje dat krampachtig naar de volwassenheid smacht. Been there, done that. Bobby Brown, Robbie Williams, Britney, Justin Timberlake, Miley Cyrus. Ze hebben allemaal ooit op een vergelijkbare potsierlijke wijze hun tienerjaren van zich afgeschud, de ene al wat efficiënter dan de andere. In de seventies doken supersterren het wasdom tenminste nog op onnavolgbare wijze in. Onversaagd. Met flair en met een radicale artistieke koerswending die veertig jaar later nog zou nazinderen. Stevie Wonder iemand? Marvin Gaye? Die rukte zijn ketens los met What’s Going On. En The Biebster? Die komt niet verder dan ‘What do you mean?’ Spreekt boekdelen.

Mauro stapt uit dEUS? Die had U toch zien aankomen? Mauro, de man die met één hand zijn gitaar laat feedbacken en met de andere hand een jazzpianoriedeltje speelt terwijl zijn ene voet de dubbele basdrum beroert voor een flardje speedmetal, niet gehinderd door het neuriën van een kinderliedje? Diezelfde man zou meer dan twaalf jaar in het popgareel moeten blijven lopen bij dEUS? Tuurlijk, hij heeft straffe dingen gedaan in de club van Barman, maar een Mauro leg je niet ongestraft aan de leiband. Die moet tegen de schenen van andere muzikanten kunnen aanrijden of hij wordt doodongelukkig.

Ah, Daft Punk zou weer gaan touren, fluistert men. Nog eens: mèh. Heeft u ooit zijn piramideshow gezien op Pukkelpop? Wel, dan mag u rustig het loodje leggen. En zo niet: check YouTube. Ik heb het plafond van Daft Punk gezien en het heette Random Access Memories. Puike plaat. En nu is ‘t op. Brave robots. Terug in jullie hok. Tijd voor een volgende generatie schizofrene Fransözen.

Voor de rest? Treurnis. Soulkoning Charles Bradley die wordt opgevreten door het gruwelijke Gekankerte. Diepe zucht.
Het fijne festival Couleur Café dat het slachtoffer is van het gekissebis tussen de stad Brussel en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest? Bende kinderen, grow up!
Die overspannen, ultra-Katholieke bleekscheterige Amerikaanse huismoeder die het op een hysterisch balken zet omdat een vrome radiozender per ongeluk een obsceen nummer van rapper Vince Staples programmeerde? Het filmpje ging razendsnel viral. Geeuw.

Weet u waar ik écht mijn kicks haalde deze week? Bij mijn dochtertjes. Nee, dames, dat is geen poging om eventjes extra aaibaar en knuffelig uit de hoek te komen - het nu volgende halfzachte gezwijmel leidt wel degelijk ergens toe, even geduld.
Exemplaartje van 7 en Exemplaartje van 2 zetten het eergisteren in de woonkamer plots op een uitzinnig dansen toen ik The Best of Michael Jackson uit m’n iTunes toverde. Zomaar. Spontaan. Zonder dat ik dreigend met een Uzi moest staan zwaaien (“Moonwalken, zeg ik, godverdomme! Noem je dát een moonwalk!”).
Het schept een band. Want MJ, dat was ook mijn shizzle in onverdachtere tijden, toen ik nog niet naar de volwassenheid smachtte. Hebben mijn girls en ik een primitieve hang naar the funk met elkaar gemeen? Gun me de luxe daar ten stelligste van overtuigd te zijn.

Which reminds me: Rod Temperton overleed eerder deze week op 68-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij schreef ‘Off The Wall’, ‘Rock With You’, ‘Baby Be Mine’ en ‘Thriller’ voor Michael.
Aan sommige cycli wen je nooit.