Laptopia: Parking 58

Net voor ik naar deze plek trok, had ik er over gedroomd. Dat is een teken dat mijn onderbewuste voor de rest niets zorgwekkends te melden heeft, maar neemt niet weg dat het om een nachtmerrie ging.

Als de droom werkelijkheid was geweest had ik een spectaculair stukje kunnen schrijven over een oord zo vervallen als een Brusselse tunnel, met loshangende roestende trappen boven gapende leegtes, en vervaarlijk verende parkeerplateaus van rot beton. Ergens in de nok van het gebouw kon je overnachten in luizige bedden waar verwaarloosde honden overheen liepen. Dan viel de gezapige realiteit van deze gepensioneerde parking best mee. Parking 58 kan je bereiken via de metro en een stuk autovrije zone, maar dan mis je natuurlijk de pret om met de auto de tien verdiepingen hoge spiraalvormige ramp op te rijden. En iedereen die vroeger in zijn matchboxperiode zo’n plastic speelgoedgarage met een gelijkaardig slingerende ramp heeft gehad, weet wat een lol het is om daar op en af te scheuren. Wie zijn auto op de parking kwijt wil, heeft trouwens veel kans dat hij de col buiten categorie helemaal op moet omdat alle andere verdiepingen al vol staan. Deze handelszaak heeft op het eerste gezicht niet te lijden onder de autovrije binnenstad.

Door Interparking zal Mayeur niet meteen de deur worden gewezen. Voor de cijferblinde automobilisten worden alle parkeerplateaus onderscheiden met kleurige icoontjes van een klavertje, een vis of een schildpad. Het leidt de aandacht af van de weg naar boven, die geplaveid is met een historisch overzicht van de restjes asfalt waarmee de afgelopen vijftig jaar de putjes zijn gevuld. Investeren in de weg naar het best bewaarde stadspanorama van het centrum is dan ook niet meer de moeite, want de dagen van deze autostapelplaats zijn geteld. Eens boven kan je 360 graden breed neerkijken op Brussel - een troef die misschien ook het toerisme uit Vlaanderen en de rest van de wereld weer op gang zou kunnen trekken. Al is het dak van Parking 58 als geheime uitkijktoren altijd overroepen geweest.

De ’58’ in de naam verwijst naar het Brusselse Jubeljaar, en appelleert aan nostalgische gevoelens die het zicht vertroebelen. Dat effect wordt nog versterkt door het storende hek dat hier tussen mens en stad is geplaatst. Voor een selfi e met het Atomium op de achtergrond moet je behalve je smartphone ook nog je hoofd tussen de spijlen wurmen, en dat vraagt enige oefening. De parking is ook niet zo hoog dat je een overzichtelijke plattegrond van de stad onder ogen krijgt. Wel zie je alle landmarks, en krijg je een goede indruk van de mate waarin zonnepanelen, schotelantennes en daktuinen ingeburgerd zijn geraakt, en de rollen roofi ng terrein winnen op de dakpannen.

De oostkant van het panorama heeft wel iets speciaals. Door de helling rijst de stad langs die kant namelijk als een tweedimensionale muur voor je op, alsof zowel de Grote Markt als The Hotel formerly known as Hilton, zowel de VRT-kolom als de Congrestoren, zich binnen hetzelfde vlak bevinden. Uit het westen zijn ondertussen enkele donkere wolken druk doende om dichterbij te komen.

Wanneer een hagelbui het uitzicht vervaagt, daal ik met de lift af naar de parkeerautomaat om mijn ticket te betalen. Schindlers lift dateert van 1966, zie ik op een metalen plakketje in de kooi, wat de vraag doet rijzen of de automobilisten tussen 1958 en 1966 dan misschien te voet naar boven gingen om hun auto op te halen. Vooruitgang ging toen ook al te voet, bedenk ik, terwijl ik alweer naar beneden rampetamp om met mijn matchbox de voetgangerszone te doorkruisen. Aan Parking 58 zal niet veel verloren gaan. Wel spijtig dat er met dat geplande administratief centrum van de stad - waarvan zelfs de maquette er al spuuglelijk uitziet - ook niets voor in de plaats komt.