Laptopia: VGC-sporthal Koekelberg

Op de vooravond van het EK, dat gespeeld zal worden in een aantal fraaie stadions verspreid over de Hexagone, zou ik toch graag even stilstaan bij het overlijden van een voetbaltempel net buiten onze vijfhoek.

In de Felix Vande Sandestraat te Koekelberg gaat namelijk de sporthal tegen de vlakte waar ons zaalvoetbalploegje met de ooit hilarisch bevonden naam Sheffield Tuesday al meer dan vijftien jaar de zege najoeg of het onderspit delfde tegen de eminente collega’s van Metallurg Rits Café, Dikken Bal Monk, Le Coq Sportief, Bob Merlo, Daringmen of Torpedo Rapsat (u merkt hier en daar een directe verwijzing van het Brusselse cafévoetbal naar het Brusselse caféwezen). Het ontmantelen van de zaal zaliger kwam onverwacht snel, want eigelijk was de vloer van de sporthal nog maar pas vernieuwd. Tot een paar weken geleden moesten afgevaardigden en supporters nog hun schoenen uitdoen of er douchemutsen overheen trekken teneinde die vloer te sparen. Als betrof het heilig gras van Wembley - wat het voor veel betrokken partijen ook bijna was.
De sporthal zal niet herinnerd worden omwille van de buitenaardse sportieve prestaties die er zijn geleverd. Een verbazend laag aantal overwinningen hier kreeg ook maar enige weerklank buiten de muren. Toch is een in memoriam dat de karakteristieken van de kranige omnisportzaal voor de toekomst bewaart op zijn plaats.

Een sporthal is niet meer dan een dak op vier muren, gevuld met gelijkmatig tl-licht en zuurstofarme lucht. Maar zo’n concept laat zich wel voor alles en door iedereen gebruiken. Met een beetje dossier konden behalve generaties oude voetballers op zoek naar een sportief je ne sais quoi, ook getalenteerde Molenbeekse voetbalmeisjes, kleine baskettertjes, badmintonnende vrijgezellen en Brusselse beloften in jiu jitsu de zaal gesubsidieerd huren. De kleurrijke lijnen van de velden lezen dan ook als het grondplan van een oecumenische kerk, met de basketbalring als kruisbeeld, het doel als altaar, en de Zweedse banken – een ondersoort in de bankenwereld die je alleen in sporthallen aantreft – om de rituelen vanop een afstand gade te slaan.

Bij de zaal werd desgewenst - zij het niet geheel gratis - ook een scheidsrechter geleverd. Bij voorkeur de schalkse monseigneur Marcel, een schaapherder uit Meise die wist hoe hij van wilde horden brave kuddes moest maken. (Ik stel me nu wel plots vragen bij de gewoonte om de ploeg die voor de wedstrijd de toss won de gelegenheid te geven een speelhelft te kiezen. Zou het zin hebben gehad om de eerste helft in deze of gene speelrichting af te werken? Werd er in het ene doel misschien toch meer gescoord dan in het andere? Het zou kunnen, maar nu is het te laat om er nog sportstatistici op los te laten.)

De sporthal beschikte verder ook over state of the art randaccommodatie. Airconditioning was aanwezig in de vorm van een geopende nooduitgang die uitgaf op een stuk urban jungle waar sommige spelers op zoek naar een bal nooit meer van zijn teruggekeerd. De scheidsrechter had zijn eigen kleedkamer, waarin tevergeefs genegotieerd kon worden over de al te strenge reglementaire bepalingen die het onbetaald voetbal van de Brusselse zaalvoetbalbond kenmerken. De zaalverantwoordelijke beschikte over een secretariaat waarin hij ‘s avonds op de computer kon kijken naar sportwedstrijden die er wél toe deden. De hal met de drankautomaat en de gestapelde tafels en stoelen kon tevens dienen voor de warming-up. De kantine werd vooral gebruikt om de sporters ertoe aan te sporen hun après-sport elders in de stad te organiseren. De kleedkamers waren speciaal niet uitgerust met tactische borden en video-apparatuur, om de nabesprekingen in alle subjectiviteit te kunnen laten verlopen. De douches hebben het wegens chronische aderverkalking heel lang moeilijk gehad om met aanvaardbare debiet warm water te spuien, maar ook dat euvel werd al na een jaar of tien verholpen. De Brusselse cafévoetbalwereld is dus in rouw.