Vileyne gedachten: paarse tijden

Dertig jaar puur Brusselse journalistiek heeft BRUZZ-redacteur Danny Vileyn erop zitten. In het magazine blikt hij tweewekelijks terug op wat hem van die drie decennia is bijgebleven. Online presenteert hij u interviews.

Tijdens mijn gesprek met Nimmegeers en Johnny De Mot over de katholieke Kerk in Brussel herhaalde Nimmegeers dat hij ontgoocheld was over zijn passage in politiek, waar de partijpolitiek nog trager evolueert dan de katholieke Kerk. Het zit vooral diep dat zijn voorstel voor regularisatie van de prostitutie zelfs nooit de bevoegde commissie heeft gehaald.

En dat is best vreemd in een paarse coalitie die levensbeschouwelijke en ethische thema's op de agenda zette. Een van de hypotheses luidt dat conservatieve katholieken en feministen elkaar gevonden hadden. Nimmegeers had het wetsvoorstel ingediend vanuit zijn sociale bewogenheid als parochiepriester, hij had de prostituees leren kennen als biechtvader en als bewoner van de Adolphe Maxlaan. Hij wou een beter leven voor de 'hoertjes' die voor het beroep gekozen hadden en hoopte zo een wapen te hebben tegen gedwongen prostitutie.

In het paarse interludium had de CVP/CD&V tussen 1999 en 2004 welgeteld één minister: Jos Chabert, de man die in 2014 is overleden met op zijn palmares veertig jaar volksvertegenwoordiger, waarvan 25 jaar als minister. Chabert was Brussels minister en kon door zijn stijl situaties naar zijn hand zetten als geen ander.

Hij had ook geen spindoctors nodig om hem te vertellen wat te doen. Als enige christendemocratische minister van het land verscheen hij korte tijd na de vorming van de eerste paars-­groene regering van Guy Verhofstadt (Open VLD) in de onmiddellijke buurt van de premier. Er werden bij collegae-­politici veel bewonderend-­jaloerse grappen over Chabert gemaakt: hij speelde zijn politieke ervaring als federaal minister voor de volle honderd procent uit.

Chabert haatte alle extremen, ook en vooral de communautaire waar niemand ooit meer in het midden gestaan heeft dan hij. Na een crisette in de Brusselse regering zei hij me smalend: “Volgens sommige Vlamingen moet je als kuisvrouw een tweetaligheidsbrevet van niveau één hebben om de gangen van het ministerie te mogen dweilen.”

Journalisten en politici, het is altijd wat en zoals een ervaringsdeskundige in de politieke coulissen me onlangs nog zei: “Wat de journalistiek doet, zal nooit goed (genoeg) zijn voor de politiek.” Maar ik was uiterst verbaasd toen Chabert me na een persreis naar Jeruzalem – hij ging er het Brusselse model promoten – zei: “Gij zijt zoals ik, een gematigd man.” Ik kende toen alvast één CVP'er die het daar niet mee eens was, al heb ik met diezelfde persoon jaren later uitstekende professionele relaties aangeknoopt.

Chabert is in 2014 overleden. Wat hij over de politieke situatie in het land zou denken, zullen we nooit weten, en dat is jammer. Zijn partij is van de grootste in 1989 geëvolueerd naar een partij met maar één gekozene in Brussel. Misschien zou hij op bijvoorbeeld kritische vragen over het regeerakkoord van de regering-Jambon wel 'off the record' geantwoord hebben, maar ook dat is niet zeker. Hoe wendbaar de man was, hij was ook een trouwe partijsoldaat en een man van de christelijke zuil, de Brusselse privéziekenhuizen van 'christelijke' signatuur hebben veel aan Chabert te danken.

Het dubbelinterview met Staf Nimmegeers en Johnny De Mot, “Zoveel eenzaamheid, zoveel noden” over de Kerk in Brussel leest u hier.