Expo 'Un chemin de traverse' in CC Maison de la création

Mensen klitten samen, het is wat opvalt op de retrospectieve van Vincent Verhaeren. “Na 50 jaar fotograferen werd het tijd om een hartverscheurende keuze te maken uit ongeveer vierduizend negatieven.”

In zijn Galerie Verhaeren is de wereld welkom, zelf kwam Vincent Verhaeren (1943) als geluidsingenieur bij de RTBF in 110 landen. Professioneel registreerde hij het geluid, als amateurfotograaf keek hij rond. Ook zonder onderschriften is het allang duidelijk: mensen vormen overal ter wereld tijdelijke groepen, vrijwillig of noodgedwongen, om te betogen, samen te bidden of steun te verlenen in de vorm van een thermos en een gevuld bord.

Indrukwekkend is het lijstje van gebeurtenissen waarvan hij allemaal getuige was: “De zesdaagse oorlog in 1967 in Jordanië, de Anjerrevolutie in 1974 in Lissabon, vluchtelingenkampen in Mali, Thailand, India, Maleisië en Libanon tijdens Het jaar van het kind in 1979, de hongersnood in Ethiopië in 1981, de Westbank en Gaza in 2002, ontmoetingen met Allende in Santiago (Chili), Brel op de Markiezeneilanden, Kabila in Goma en Lubumbashi, en zo verder.”

Zoveel (conflict)gebieden, dat zijn even veel gevoeligheden, of niet? “Je eerste contacten in het buitenland heb je op straat. Dikwijls volstaat een blik van verstandhouding om te weten of ik kan fotograferen of niet. Mensen lijken op elkaar, dat probeer ik met foto’s te zeggen, overal wensen ze het beste voor hun familie en naasten. Jammer genoeg zijn er vaak machthebbers en fundamentalisten die hen dat beletten.”

“In Brussel en vooral in Parijs is fotograferen moeilijker, de mensen zijn wantrouwiger. Ik heb de indruk dat mensen gemakkelijker geflatteerd zijn als een vreemdeling hen fotografeert, zoals ik er buiten Europa een ben.”

België en Brussel waren op fotovlak een late liefde, aangewakkerd door zijn deelname aan een Belgische week door de Belgische ambassade in Havana in 2001. De Zinneke Parade vindt Verhaeren een godsgeschenk, en hij slentert graag langs het kanaal waar altijd iets gebeurt: “In het buitenland valt het ongewone onmiddellijk op, hier moet je door de macht van de gewoonte wat harder zoeken. Ik heb goede dagen en andere zonder ook maar een beeld, dat hangt af van de ontmoetingen, maar evenzeer van mijn ingesteldheid.”

“Je ogen voeden,” geeft hij fotografen nog mee: “door te kijken, snel te leren beslissen en veeleisend te zijn, maar ook door te kijken naar andere fotografen. Het belangrijkste is: wat wil ik vertellen?”

Vernissage: 10/1, 18.30

Expo: tot 12/4