New photography in Korea. de drukke ochtenden van de Koreaan

Met de groepstentoonstelling 'New Photography in Korea' schetst Galerie Paris-Beijing een indringend beeld van hoe een samenleving razendsnel is verstedelijkt en hoe daar naast vooruitgangsdenken ook nostalgie bij komt kijken. Het waren bij uitstek fotografen die deze ontwikkeling vastlegden.

Het 'Land van de Kalme Ochtend', zoals Zuid-Korea weleens genoemd werd, is niet meer. Een bliksemsnelle evolutie, de digitale revolutie, de stress van het voortdurende druk bezig zijn en consumeren, van carrière maken en de daarmee gepaard gaande faalangst, hebben de gezapige rurale maatschappij allang verdrongen. Ook Zuid-Koreanen ontbijten amper, en het ooit zo sterke sociale weefsel komt in de verdrukking. Hoge zelfmoordcijfers spelen de maatschappij parten,en bovendien was ook het gevaar uit het noorden nooit helemaal weg.

Het zijn stuk voor stuk realiteiten waar een nieuwe generatie kunstenaars niet onderuit kan. De zeventien fotografen die op deze groepsexpo aan bod komen, gaan elk op hun manier op zoek naar wat deze evoluties betekenen voor de ziel van de Koreaan. De interesse voor fotografie is nochtans relatief recent op het verdeelde schiereiland. Pas in 2002 opende in Seoel het eerste museum dat helemaal gewijd is aan Koreaanse fotografie. Ook de Daegu Photo Biennale is sinds 2006 een ankerpunt. Sindsdien zit de lokale fotografie er zowel in binnenlandse musea als op de internationale kunstmarkt in de lift.

Pijnlijke schoonheid
De scheiding tussen Noord- en Zuid-Korea heeft het collectieve bewustzijn ontegensprekelijk veranderd en blijft kunstenaars na een halve eeuw inspireren en provoceren. Neem Noh Sun-tag (1971, Seoel), een autodidact wiens werk de voorbije jaren ook in het Westen al hoge ogen gooide. Zijn reeks over wapenshows, waarmee ook de Zuid-Koreaanse overheid zijn (vaak hoogtechnologische) legerarsenaal en zijn militaire cultuur bij de bevolking in een positief daglicht wil brengen, daagt de kijker uit na te denken over hoe de Koreaanse Oorlog de samenleving nog steeds wezenlijk beïnvloedt. Op de New photography in Korea-expo is Sun-tag aanwezig met het werk Red house (2005), dat geïnspireerd werd door een officiële persreis naar de grote jaarlijkse parade in het stadion van de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang, die het regime van de vorige leider Kim Jong-il moest verheerlijken. Het zijn strakke, sterk gestileerde opnames op groot formaat waarop massa's dansers te zien zijn, die perfect gesynchroniseerd de bombastische choreografieën uitvoeren die we allemaal kennen van de tv-beelden van het communistische regime. Zo toont hij de pijnlijke schoonheid achter het totalitarisme dat de massa controleert.

Onwennige zoektocht
Maar deze wat kille, afstandelijke blik op de ideologische ontwikkelingen vinden we ook terug bij fotografen die de evolutie in Zuid-Korea op de korrel nemen. In de reeks Saturday night (2009) spiegelt Kim In-sook (1969, Poesan) ons de eenzaamheid van de moderne, verstedelijkte samenleving voor. Ze laat ons op haar enorme kleurenfoto's via afzonderlijke vensters binnenkijken in een hotel. Wat we te zien krijgen is niet fraai. Meticuleus gecondenseerd in één groot, gelaagd beeld zijn we er getuige van hoe alcohol, seks, drugs, antidepressiva, televisie en internet vandaag worden gebruikt om de leegte op te vullen. In-sook haalt de voyeur in ons naar boven en reikt ons tegelijk een spiegel aan.
Het zijn de uitwassen van een samenleving waar ook jonge adolescenten hun weg in moeten zoeken. In Hyo-jin (Seoel) fotografeerde humaniorastudenten en hun prille liefdes. De strakke kadrering van de High school lovers (2007) - een rode achtergrond contrasteert steevast met een zwart-wit schooluniform - doet denken aan de esthetiek in de films van Gus Van Sant. De koppeltjes zien er onschuldig, maar tegelijk breekbaar uit. De Cosmetic girls van Oh Hein-kuhn (1963, Seoel) kijken nog strenger in de lens en blijken al even fragiel. Zo veruitwendigen de fotografen de onwennige zoektocht naar identiteit, die door de westerse mode en westerse invloeden vaak iets te nadrukkelijk wil afrekenen met de eigen geschiedenis en tradities.

Onomwonden nostalgie
Een tegenreactie was dan ook onvermijdelijk. Een aantal fotografen grijpt onomwonden terug naar nostalgische beelden uit het rurale Korea. Voor haar serie My age of seven in 1978 (2010) vond Won Seoung-won (1972, Goyang) inspiratie bij Koreaanse verhalen en legenden. De digitaal bewerkte composities tonen idyllische landschappen, herinneringen aan haar kinderdromen. Ook de prachtige sepiakleurige foto's van Mo Kwang (1979, Seoel) zijn dromerig van natuur. Met een zweem van mysterie straalt zijn reeks Third story (2006) als in een ver verleden vooral rust en kalmte uit. Maar in contrast met de drukke en volle wereld van vandaag lijkt zijn verlaten universum waarin amper personages figureren een surreële, maar tijdloze herinnering aan het Land van de Kalme Ochtend.



--------------------------
Noh Sun-tag, Red House, No. 28, 2005
--------------------------
Kim in-sook, Saturday Night, 2007

New Photography in Korea
wanneer: 7/9 > 9/11/13, di > za van 11 > 19.00 uur
waar: Galerie Paris-Beijing, Hôtel Winssinger, Munthofstraat 66, Sint-Gillis, 02-851.04 .13, www.galerieparisbeijing.com