Philippe Geluck, ‘niet herkend in Vlaanderen of Italië’, maar BB op Zavel

Om te lachen moet je deze week niet naar een cultuurcentrum dat voor de elfendertigste keer een stand-up comedian uitnodigt, maar naar enkele galerieën aan de Grote Zavel. Petits Papiers en Lancz Gallery tonen en verkopen werk van Philippe Geluck. Van De Kat kunst maken was een koud kunstje voor de Brusselse humorist. “Dit is een spel. Ik kan geen schilder zijn, ik heb me geamuseerd.”

L e Chat is al bijna dertig jaar het uithangbord van de krant Le Soir . De Kat promoveerde van cartoon met een vaste plek tot stoorzender die op onverwachte plaatsen in de krant opduikt en de lezer even van slag brengt met een soms absurde, soms filosofische opmerking of kwinkslag. Hij is ondertussen meer dan een dagbladverschijnsel: ook in tijdschriften, reclamespots en vlot verkopende albums duikt hij op.

In de eerste tentoonstelling in België sinds Le Chat s'expose in het Jubelparkmuseum in 2004 confronteert Philippe Geluck zijn kat met Kunst met grote K, en omgekeerd de kunstwereld met De Kat met grote K. Breekt u zich het hoofd niet over de botsing. Allebei kunnen ze tegen een stoot, en in de galerieën is het vooral lachen.

Er hangen enkele tekeningen en originele stroken, maar de show wordt gestolen door een dertigtal metershoge acrylwerken die Geluck de voorbije zes jaar op doek schilderde.

Veranderen de spelregels als De Kat geen centimeters, maar een meter groot moet zijn?
Philippe Geluck: "Bij schilderen horen andere gebaren, dat vond ik persoonlijk wel fijn. De grote verandering is vooral dat ik niet voor lezers werk, maar voor bezoekers. Mijn doel is wel hetzelfde gebleven: hen aan het lachen krijgen."

"Ik heb de indruk dat ik een schilder speel. Dit is een spel, ik kan geen schilder zijn, ik heb me geamuseerd. Ik hou me niet voor een belangrijk artiest. Ik maak wat mij aan het lachen brengt. Al moet ik toegeven dat ik in mijn boeken steeds heviger ben. Ik probeer brutaal te zijn. Als ik de mensen kan doen lachen én kan doen nadenken, dan ben ik blij. In dit geval komt daarbovenop dat de mensen het werk mooi en groot kunnen vinden."

Galerieën en veilinghuizen hebben plots de strip ontdekt.
Geluck: "Ja. Voor werk van Hergé en Franquin worden zotte bedragen betaald. Geen van beiden heeft dat overigens ooit zo gewild; zij deden gewoon hun werk. De waarde van een kunstwerk is niet intrinsiek, het wordt bepaald door het verlangen van de verzamelaars. Hoeveel geld willen zij eraan geven?"

Doet u daar uw voordeel mee?
Geluck: "Ik heb het geluck dat ik van mijn auteursrechten kan leven. Ik verkoop vrij veel boeken. Dat geeft me vrijheid. Vóór De Kat, in mijn jonge jaren, heb ik nog aquarellen verkocht om van te leven. Dat was toch wel een heel andere situatie. Wat je hier ziet, is puur plezier en luchtigheid. Voor mij is de tentoonstelling belangrijk, niet de verkoop. Voor de galerieën ligt dat anders, zij leven hiervan. We zien wel wat de kopers ervan denken."

"Beeldverhalen en cartoons worden tot de 'lage' kunsten gerekend. Zelf geloof ik niet in dat kastensysteem van hoog en laag. Iets is goed of niet goed en niet van tevoren nobel of minderwaardig. Een striptekening kan me meer doen dan het werk van een schilder waar ik niet van hou. Sommige journalistieke werkstukken sla ik hoger aan dan sommige romans."

U smokkelt niet alleen humor de galerie binnen, maar ook de drie vakjes. Daar zo aan verslingerd?
Geluck: "De drie vakjes zijn een klassieker in de cartoon, maar ook in de filosofie en de semantiek. Propositie, ontwikkeling, conclusie. Begin, midden, einde: daar gaat niets boven."
"Humor in een galerie is inderdaad zeldzaam. Humor in de schilderkunst is zeldzaam. Of ken jij veel humoristen onder de schilders? Alsof kunst ernstig moet zijn."

Toch draait De Kat niet altijd om een grap. Soms is het eerder een kietelende beschouwing. Als kind kon me dat enorm frustreren.
Geluck: "Soms is het een grote grap, soms eerder een filosofische beschouwing, poëtische bedenking of absurde draai. Dat is juist. Een kind kan het gewoon niet altijd begrijpen omdat hij de culturele referenties nog niet heeft. Die grap ginds (wijst het werk 'Madame Pollock' aan, NR) kan je niet vatten als je de schilder Jackson Pollock niet kent."
"Dat het niet altijd grappig is, frustreert soms ook volwassenen. En vergeet ook nooit dat het soms ook gewoon een mislukte grap kan zijn."

Zelfs in deze galerie klampen mensen u aan voor een foto of handtekening. En wij maar denken dat er geen Brussels of Waals equivalent is voor de BV.
Geluck: "Als ik niet oplet, doe ik deze avond niets anders dan handtekeningen uitdelen en naar camera's lachen. In de trein, in de metro, overal. Maar maak je geen illusies: dat heeft niets met De Kat te maken. Dat is een gevolg van mijn tv-optredens: eerst voor de Belgische televisie, later voor de Franse. In Vlaanderen of Italië word ik heus niet herkend."

Is Geluck bekender dan De Kat?
Geluck: "Fransen roepen op straat vaak 'Salut, Le Chat' naar mij. We zijn met elkaar verbonden als Laurel en Hardy."


------------------------------------
De Le Chat-tentoonstelling loopt nog tot en met 17 april in Petits Papiers (Grote Zavel 8-8a), Lancz Gallery (Ernest Allardstraat 15) en Schleiper (Charleroisesteenweg 149, Sint-Gillis)