Belle épine

Is het niet mooi dat er voor de derde keer in nog geen jaar tijd een Française opstaat die ons geloof in de toekomst van de Franse film versterkt? Na Katell Quillévéré met 'Un poison violent' en Fabienne Berthaud met 'Pieds nus sur les limaces' stellen wij u graag voor aan Rebecca Zlotowski.

Op papier zag haar Belle épine er niet zo goed uit. Alweer een debuut over de overgang van adolescentie naar volwassenheid? Alweer een auteursfilm over de rouw? Zijn er geen andere onderwerpen? Maar Zlotowski manoeuvreert behendig rond de clichés en laat zich niet verleiden tot psychologische prietpraat of didactiek. Ze zet dan ook niet in op een braaf verhaal, maar op zoiets ongrijpbaars als sfeer en gevoel. De 17-jarige Prudence beleeft turbulente en troebele tijden, en ondanks het feit dat er niets wordt gezegd, begrijp je haar bij momenten volkomen. Ze staat er alleen voor na de dood van haar moeder. Dat lijkt haar niet te raken. Via een vriendin ontdekt ze een illegaal circuit voor zowel opgefokte brommertjes als zware motoren. Ze hangt er graag rond, is niet van plan om haar ondoorgrondelijkheid op te geven. Maar je ziet dat de roes van de snelheid de pijn verdooft, dat het verlangen haar opeist, dat haar levenslust ontembaar is. Hebben we de lof van actrice Léa Seydoux al eens eerder gezongen? Dan vallen we voor één keer graag in herhaling.

Te zien in Arenberg.