The Chronicles of Narnia: The voyage of the Dawn Treader

Heel even leek The Chronicles of Narnia in staat om te concurreren met de Harry Potter-saga. De eerste episode, The lion, the witch and the wardrobe, lokte zeker in Amerika massaal veel gezinnen naar de bioscoop. Wij zagen er een aardig avonturenepos voor kinderen in met gezellig veel fantasiewezens en een christelijke boodschap die lang niet zo extreem was als sommige media hadden voorspeld.

De verfilming van het tweede van zeven boeken van de Britse auteur C.S. Lewis viel tegen. Prince Caspian rook al wat meer naar slechte catechese, het spektakel teerde te veel op de dure special effects. De grote massa bleef deze keer gewoon thuis.

De derde film, The voyage of the Dawn Treader, zal het geloof in de kronieken niet herstellen. De 3D-versie biedt nauwelijks een meerwaarde. Er wordt wat houterig geacteerd en men heeft te veel boek in één film willen proppen. Technisch is alles wel in orde. Aan het roer stond Michael Apted, de Britse vakman achter Gorillas in the mist en de negentiende James Bond, The world is not enough. De film moet het weer hebben van de special effects. In het oog springt het Drakenschip waarmee Edmund en Lucy Pevensie, hun kleine neef Eustace, Koning Caspian en de muis Reepicheep een lange reeks eilanden aandoen, bevolkt met mensen en creaturen zonder goede bedoelingen. Amen.