Cinematek eert regisseur Douglas Sirk en zijn lievelingsacteur Rock Hudson

Niels Ruëll
© BRUZZ
05/06/2019

Imitation of Life

Pedro Almodóvar de keizer van het melodrama? Er kan er maar één zijn en dat is Douglas Sirk. Niemand doorprikte eleganter, intelligenter en grappiger de hemel op aarde die het Amerika van de fifties meende te zijn. Omdat ook deze eeuw Sirk goed kan gebruiken, wijdt Cinematek een retro­spectieve aan de filmregisseur.

Douglas Sirks laatste langspeelfilm, het orgelpunt Imitation of life, is zestig jaar oud, maar zonder het te weten zag u de voorbije jaren nog altijd veel Douglas Sirk in de bioscoop. Zijn weelderige, soms met kitsch flirtende stijl, zijn overrompelde kleurgebruik en subversieve verheffing van het melodrama doken op in het werk van Pedro Almodóvar, François Ozon, Todd Haynes en de tv-serie Mad men. Niet zachtjes maar nadrukkelijk. Almodóvar heeft nooit een geheim gemaakt van zijn bewondering voor Sirk. “Ik heb Written on the wind al duizend keer bekeken en ik sta te popelen om dat nog eens te doen,” zei de regisseur van Todo sobre mi madre en Dolor y gloria. François Ozon is van dezelfde school. De hinde in de sneeuw waarmee hij Huit femmes opent, is een hommage aan All that heaven allows. Sirks meesterwerk heeft hem “heel diep geraakt.” “Ik hou van de onverschrokken manier waarop Sirk alle elementen van het filmmaken gebruikt om de gevoelens van de personages te verduidelijken: het beeld, de muziek, het geluid. Als Cary (het personage van hoofrolspeelster Jane Wyman, nr) droevig is, zien we een sneeuwlandschap. Alles onderlijnt de emoties. Wie zoiets doet, loopt gevaar te ver te gaan en van de film camp en kitsch te maken. Sirk balanceert altijd tot op de rand.” Todd Haynes waagde zich met Far from heaven, die prachtfilm met zalig veel herfstkleuren en zalig veel Julianne Moore, aan een pastiche/update van All that heaven allows. Hij vindt Sirks valse happy ends “geniaal” en stelt dat zijn films “zonder intellectueel gedoe tonen hoe de Amerikaanse samenleving functioneert.” In Pulp fiction van Quentin Tarantino bestelt John Travolta de “Douglas Sirk steak” die “bloody as hell” mag zijn. Ook Kathryn Bigelow, koningin van de actiefilm, dweept met Sirk. Maar de vurigste navolger is de legendarische Duitse relneef en snelfilmer Rainer Werner Fassbinder, die Angst essen Seele auf baseerde op All that heaven allows. “Van Sirk heb ik zes films gezien, daaronder zaten de mooiste ter wereld.” Volgens Fassbinder maakte Sirk “de meest tedere films van allemaal” en gingen ze over het feit dat “de mensen niet alleen kunnen zijn maar ook niet samen.”

1665 MAGNIFICENT OBSESSION THE (7) (Sirk)

Overdreven emoties en kunstmatige technicolor: Rock Hudson en Jane Wyman in Magnificent obsession

Anti-nazi
Brusselaar Patrick Duynslaegher, de filmexpert die tot vorig jaar het Filmfestival van Gent leidde en daarvoor hoofdredacteur was van Knack Focus, heeft de in 1987 overleden Duits-Amerikaanse regisseur eind jaren 1970 nog geïnterviewd. “Hij was een hoffelijke gentleman die helder over zijn werk kon praten en die niet in anekdotiek verviel, zoals de meeste Amerikaanse regisseurs. Vergeleken met de Amerikanen was hij een intellectueel. Tijdens de Weimarrepubliek was hij een van de grote figuren in het Duitse toneel. Hij hertrouwde met een joodse actrice en ontvluchtte nazi-Duitsland in 1937. Na films in Nederland (Boefje) en Zwitserland trok hij zich terug op een Amerikaanse boerderij. Hollywood trok hem niet aan. Maar Duitse migranten konden hem overtuigen om in volle oorlog Hitler’s madman te regisseren. Die film moet je zeker eens bekijken. Sirk wordt vereenzelvigd met zijn melodrama’s uit de jaren 1950, maar daarvoor regisseerde hij ook westerns, thrillers en komedies waarin je zijn signatuur ook al duidelijk herkent.”


Douglas Sirk was een begenadigd stilist, die alle filmische middelen inzette in geraffineerde noodlotsverhalen

1665 Douglas-Sirk

Hitler’s madman is een antinazistisch eer­betoon aan het verzet in Europa en gaat over de massamoord die SS-baas Heinrich Himmler liet aanrichten in het Tsjechische dorp Lidice nadat de partizanen de tirannieke nazileider Reinhard Heydrich hadden uitgeschakeld. Na Hitler’s madman kon Sirk aan de slag bij Universal,” vertelt Duynslaegher. “In die tijd werkten regisseurs nog voor één studio. Universal maakte van alles, maar was beslagen in melodrama’s en zo kwam Sirk in dat genre terecht. De ploeg bestond meestal uit dezelfde mensen: producer Ross Hunter, componist Frank Skinner en de uitmuntende cameraman Russell Metty.” Aanvankelijk werden de melodrama’s niet naar waarde geschat. “Men sprak over ‘weepies’: films voor een vrouwelijk publiek. Dat genre werd door soaps vervangen toen de televisie opkwam.” Duynslaegher herinnert zich hoe Hollywoodlegende Lauren Bacall tijdens een interview in lachen uitbarstte toen hij zich bewonderend uitliet over Written on the wind. “‘Wat een dwaze vrouwenfilm,’ zei Bacall. Het geeft je een idee van het misprijzen waarmee werd neergekeken op die melo­drama’s.”
De cinefiel ontdekte Sirks meesterschap pas op voorspraak van Jean-Luc Godard en het tijdschrift Cahiers du cinéma, en het interviewboek Sirk on Sirk van Jon Halliday. Uit dat boek bleek hoe beredeneerd en doordacht Sirk te werk gegaan was. “Sirk hield de Griekse tragedies in het achterhoofd en ontleende de ironie aan Euripides. Hij mocht zijn scenario’s niet zelf schrijven, mocht zijn acteurs en onderwerpen niet zelf kiezen, maar drukte via zijn stijl en mise-en-scène wel zijn stempel op het werk. Met andere woorden: hij was de perfecte belichaming van de auteurstheorie,” weet Duynslaegher.

1665 ALL THAT HEAVEN ALLOWS (14) (Sirk)

All that heaven allows

Kitsch als kritiek
Sirk was een begenadigd stilist die alle filmische middelen inzette in geraffineerde noodlots­verhalen. Weinigen hebben zo met technicolor gespeeld als hij, zijn films zijn echte kleurbommen. Camerahoeken beschouwde hij als de ideeën van de regisseur, de belichting als zijn filosofie. “Al zijn films hebben mooie titels, maar de mooiste is Imitation of life. Sirk zag film als iets artificieels. Hij vertrok niet zoals zovelen van de waarheid of het echte. Via het zichtbaar kunstmatige zocht hij naar de waarheid. Daarom werd hij zo bewonderd door Fassbinder. Sirk drukte zich niet uit in de dialogen, maar in het camerawerk, de zeer onrealistische kleuren en zelfs de rekwisieten. Dorothy Malone won een Oscar voor haar rol in Written on the wind, maar eigenlijk had die Oscar naar haar hoed moeten gaan. Tijdens de emotionele getuigenis op het einde wordt het personage door die hoed bepaald. Sirk was enorm bezig met de vormelijke elementen.”

1665 written on the wind 02 blu-ray  blu-ray

Written on the wind

De melodrama’s zijn om van te snoepen, de acteurs zijn magnifiek gefilmd, de interieurs steken de ogen uit en de decors zijn bijna (of helemaal) kitsch. Op het eerste gezicht zie je een idylle: het Amerika van de jaren 1950, de optimistische Eisenhower-periode op haar paasbest. Maar wie ook maar een beetje tussen de lijnen kan lezen, merkt dat Sirk juist heel kritisch is en het heeft over de lelijkheid die zich onder het glanzende oppervlak bevindt: het verstikkende conformisme, het geluks­dodende materialisme, de seksuele repressie, de onderdrukking van de vrouw, sociale ongelijkheid, racisme, het patriarchaat en het verlammende conservatisme. “Het publiek zag die verborgen kritiek aanvankelijk over het hoofd, maar je kan er niet naast kijken: Sirk doorprikte met ironie de illusie van de Amerikaanse droom en de zogezegd voorspoedige, positieve fifties.” Voor al uw reactionaire krampen, één adres: Douglas Sirk.

Sirk & Hudson on the rocks

All that heaven allows 
(1955, Douglas Sirk)

Een eenzame weduwe (Jane Wyman) valt voor haar jongere tuinman (Hudson). Haar omgeving vindt dat statusverlies en smoort het geluk vakkundig in de kiem. Hartverscheurend, oogverblindend en geraffineerd. Nog beter dan het beste van Pedro Almodóvar.

 

Written on the wind 
(1956, Douglas Sirk)

Ja, dit verhaal over een seksueel gefrustreerde Texaanse oliedynastie die zichzelf nog dieper in het ongeluk stort, gaat televisiesoaps als Dallas vooraf. Maar door de fantastische stijl is deze aangrijpende film onmogelijk met televisie te verwarren.

 

Imitation of life 
(1959, Douglas Sirk)

“Without love, you’re only living an imitation of life,” leert het openingslied. Verzet is zinloos: vroeg of laat rollen de tranen over uw wangen in dit meesterwerk dat zijn tijd ver vooruit was. De flamboyante vorm verbergt een deprimerende analyse van het verblindende verlangen naar status.

 

Pillow talk 
(1959, Michael Gordon)

Geen melodrama van Sirk, maar de plezantste romantische komedie die de fiftiesiconen Rock Hudson en Doris Day aan elkaar koppelde. Zij speelt een tuttige binnenhuisarchitecte die van wanten weet, hij een playboy. Ze delen een telefoonlijn en dat loopt heerlijk uit de hand.

 

Seconds 
(1966, John Frankenheimer)

Een man gaat in op het schimmige aanbod om een nieuw gezicht en een nieuw leven te kopen. Rock Hudson doet het verrassend goed in deze knap gefotografeerde en door John Frankenheimer uitstekend geregisseerde sinistere thriller die fascineert tot de laatste seconde.

Dat Cinematek aan de grote Douglas Sirk­-retrospectieve ook een Rock Hudson-cyclus koppelt, stond in de sterren geschreven. Sirk draaide acht films met het even viriele als tragische fiftiesidool. “Rock Hudson was een heel grote ster in de jaren 1950,” vertelt Mark Rappaport, een Amerikaanse filmregisseur die in Frankrijk woont en die veel waardering kreeg voor zijn essayistische film Rock Hudson’s home movies. “Het was een tijd waarin je aan drie, vier hits genoeg had om een ster te worden, en Rock Hudson had er veel meer.” Hudson was al een leading man toen Sirks Magnificent obsession van hem een ster maakte. Zijn samenspel met James Dean in Giant leverde een Oscarnominatie op. Een heleboel romantische komedies, waaronder Pillow talk met Doris Day, speelden zijn atletische lichaam en knappe uiterlijk uit. “Marlon Brando was in die tijd nog de uitzondering met zijn nieuwe manier van acteren. In die dagen wilde het publiek geen acteurs aan het werk zien, maar filmsterren. Dus geen Al Pacino, Jack Nicholson of Dustin Hoffman, maar Rock Hudson. Castings waren nog schoonheidswedstrijden,” zegt Rappaport.
Sirk had een groot aandeel in de mythe rond Rock Hudson. “De studio wilde hem de hoofdrol in Magnificent obsession niet geven, maar Sirk heeft voor hem gevochten. Rock Hudson was niet de allerbeste acteur, maar Sirk wist hoe hij hem beter kon maken. In Written on the wind en All that heaven allows is zijn verschijning onweerstaanbaar.” Volgens Rappaport was er sprake van een vader-zoon­relatie. “De eerste echtgenote van Douglas Sirk ging in zee met de nazi’s. Na de scheiding mocht Sirk zijn zoon niet meer zien. Uiteindelijk sneuvelde die aan het Russische front. Rock Hudson had ongeveer dezelfde leeftijd. Hij was Sirks surrogaatzoon.”

Goedgelovige kijker
Het studiosysteem maakte Hudson groot, melkte hem uit en hield zijn homoseksualiteit angstvallig verborgen. De bekendmaking, kort voor zijn dood in 1985, dat hij aids had, was een mijlpaal in de droevige geschiedenis van de ooit dodelijke ziekte. Hudson was het eerste bekende slachtoffer. “Hudson wachtte met zijn coming-out tot hij stervende was. Zijn grootste angst was dat hij zou worden herinnerd als homoseksueel in plaats van als acteur. Hollywood wist ervan – ze kennen elkaars geheimen – maar het grote publiek vermoedde niets.” Dat is zeer bizar, want veel films spelen met zijn homoseksualiteit. Wie dat niet met het blote oog ziet, moet eens naar Rock Hudson’s home movies van Rappaport kijken. “Ik weet ook niet waarom het publiek één en één niet opgeteld kreeg. Wilde niemand het weten? Wist men niet beter? Het grote publiek is soms onwaarschijnlijk goedgelovig. Kijk maar naar de schandelijke leugens van Donald Trump die men zomaar slikt.”
De vraag in hoeverre Hudson zelf doorhad hoe fel sommige films zinspeelden op zijn geaardheid, vindt Rappaport veel moeilijker te beantwoorden. “We weten niet wat hij wist. Hij was een ploegspeler en verdiende goed zijn boterham. Hij was het product van de studio en deed braafjes wat hem werd gevraagd. Maar het moet hem toch ook opgevallen zijn dat ze nooit Paul Newman of Burt Lancaster vroegen voor zijn type personage.”

> Retrospectieve Douglas Sirk. > 31/8, Cinematek

> Rock Hudson: magnificent paradox. 14/6 > 21/8, Cinematek,
Inleiding Mark Rappaport + vertoning Rock Hudson’s home movies: 14/6

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni