El agua del fin del mundo: geen vrolijke, wel warme film

Had de verdeler niet aangedrongen ik had 'El agua del fin del mundo' links laten liggen. Op basis van de synopsis en de trailer verwachte ik een sentimenteel melodrama, maar het is een warme film.

Twee zussen wonen samen in een armenbuurt in Buenos Aires. Werk in een pizzeria levert Laura maar net genoeg op om in haar onderhoud te voorzien en dat van haar oudere zus Adriana. Er is heel wat meer geld nodig om de laatste wens van de ongeneselijk zieke Adriana te bekostigen: een reis naar het zuiden van Argentinië. Laura trekt zich op aan een dakloze accordeonist die niet van de drank kan blijven. Wanneer Martin zijn oog op Adriana laat vallen zit het spel op de wagen.

Het is alles behalve soap want de emoties komen heel echt over en de personages zijn van vlees en bloed. Adriana bijvoorbeeld houdt zich sterk maar is alles behalve een heilige. Je medelijden wordt niet gevraagd. De uitstekende vertolkingen zijn de voornaamste reden waarom je gelooft wat je niet.

Maar ook de debuterende regisseur, actrice Paula Siero, verdient een pluim. Ze verbloemt geen rauwe gevoelens, krabbelt niet terug als het uur van de droefenis slaat en laat haar licht schijnen over een heel donkere thematiek zonder te vervallen in zwartkijken, al te voor de hand liggende melancholie of kilte. El agua del fin del mundo is geen vrolijke maar wel een warme film omdat je door de zussen aangemoedigd wordt om het leven in zijn grilligheid te omhelzen.