Film: After Earth

Na het lezen van de recensies in Engeland en de Verenigde Staten en de berichten over het wegblijven van het grote publiek toch naar de nieuwe film van M. Night Shyamalan gaan kijken, lijkt ramptoerisme. Maar dat is het niet. After Earth is lang niet zo slecht als wordt geroepen met een vurigheid die niet valt te begrijpen.

Niet dat we blind zijn voor de gebreken. Het verhaal dat hoofdrolspeler en producent Will Smith verzon, is geen miljoeneneninvestering waard.

Helemaal idioot is het idee om drie kwart van de tijd zoon Jaden Smith in beeld te brengen. Die jongen is een houten klaas die arrogant overkomt en voorlopig het talent noch het metier heeft om een semiblockbuster op zijn frêle schouders te dragen. Dat is geen verrassing: The karate kid wees al in die richting.

Angstig en onzeker kijken gaat hem niet goed af en dat is een probleem, want net dat wordt de hele tijd van hem gevraagd. Hij speelt de zoon van een held en generaal die voorlopig niet goed genoeg bevonden wordt om tot ranger (krijger) gepromoveerd te worden.

Na een crash van hun ruimteschip belanden vader en zoon op de duizenden jaren eerder door de mensheid verlaten aarde. Twee gebroken benen maken het vader onmogelijk om de held uit te hangen waardoor zoonlief de kans krijgt om te bewijzen dat hij geen beunhaas is. Heel alleen moet hij in een schijnbaar vijandige omgeving op zoek naar het intergalactische alarmpistool dat ergens is neergestort.

Niets om voor naar de dichtstbijzijnde bioscoop te rennen. Het aantal ontploffingen en stunts ligt ongewoon laag. Maar slecht geregisseerd is After Earth niet. Bij Shyamalan weet je tenminste wie waar staat en wat er gebeurt. Waren zijn collega's maar zo goed in het behouden van het overzicht. Voor ramptoerisme zijn we niet in de wieg gelegd: wij hopen dat er voor Shyamalan een after After Earth is.

Waarom M. Night Shyamalan geen charlatan is

The happening en The last airbender zijn ondermaatse films. After Earth zal Shyamalan geen eerherstel bezorgen. Maar de Indiaas-Amerikaanse regisseur heeft nu al meer goede films op zijn naam staan dan de Michael Bays en Zack Snyders van deze wereld ooit zullen hebben.

The sixth sense (1999)
"I see dead people." De grote twist op het einde verraste vriend en vijand. Maar zelfs als je weet hoe de vork in de steel zit, mist de debuutfilm van Shyamalan zijn ijzingwekkende effect niet. Zijn grote probleem? Het kon alleen maar bergaf gaan.

Unbreakable (2000)
Shyamalan gebruikt dezelfde trucs, dezelfde stijl, dezelfde muziek en zelfs dezelfde hoofdacteur (Bruce Willis) als in The sixth sense zonder hetzelfde huizenhoge niveau te halen. Waardoor de film verkeerd werd ingeschat. Achteraf beschouwd is dit verhaal over een onkwetsbare stripheld meer onbreekbaar dan gedacht.

Signs (2002)
De Conservatieve Boodschap en de waterige ontknoping verknoeien de pret een beetje, maar wie dacht dat het onmogelijk was om een spannende film te puren uit zoiets dwaas als Mel Gibson en graancirkels, komt bedrogen uit.

The Village (2004)
Een door een woud van de buitenwereld afgesloten dorp is dodelijk ongerust wanneer een bestand met oeroude creaturen geschonden wordt. Shyamalan rekent opnieuw op een verrassend einde. Met Adrien Brody, Brendan Gleeson, Bryce Dallas Howard, Joaquin Phoenix en Sigourney Weaver beschikte hij in 2004 wel nog over een sterke cast.

zalen: Kinepolis, Le Stockel, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies