Film: Anna Karenina

Eens tellen. Hand omhoog als u zat te wachten op een nieuwe verfilming van de bekende Russische roman van Leo Tolstoj over de mooie, rebelse Anna Karenina die zich in tsaristisch Rusland in haar ongeluk stort door haar passionele relatie met graaf Vronsky voorrang te geven op een liefdeloos huwelijk met de dodelijk deugdelijke, hooggeplaatste ambtenaar Alexei Karenin? Oei, dat zijn er niet te veel.

Maar wie heeft er bezwaar tegen een nieuwe verfilming? Aha, nu zijn we al met een pak meer.

De Brit Joe Wright heeft zijn stinkende best gedaan om er geen inwisselbaar conventioneel kostuumdrama van te maken. De regisseur van Atonement en Pride & prejudice situeert het grootse en dramatische liefdesepos radicaal op één plek: een negentiende-eeuws theater.

Voor verfilmd theater - van het saaiste dat er bestaat - hoeft u niet te vrezen. Wright haalt visueel alles uit de kast. Met de kostuums en decors alleen al onderscheidt de film zich van de grijze massa. Wright vertrouwt op verstandige vaklui.

Voor de geweldige choreografieën werkte hij samen met onze Sidi Larbi Cherkaoui. De verregaande stilering maakt dat je net als bij Tolstoj niet noodzakelijk meeleeft en meevoelt met Anna Karenina, maar haar van op een afstand gefascineerd gadeslaat.

Keira Knightley heeft de snoet en de energie om een goede Karenina neer te zetten. Aaron Taylor-Johnson heeft alleen een snoet en slaagt er niet in om graaf Vronsky diepgang mee te geven.

Scenarist Tom Stoppard ziet in dat Tolstojs verhaal en minutieuze mechaniek aan kracht inboeten als je op Anna Karenina focust en belangrijke personages als Levin negeert.

De vraag blijft of je de duizend bladzijden Tolstoj niet beter in een ambitieuze tv-serie verwerkt dan in één speelfilm. Deze is mooi, gedurfd en zwierig, maar zelden beklijvend.

Tolstoj in de film

Al meer dan honderd jaar zoeken tv-makers en filmregisseurs hun heil bij de grote Russische schrijver Leo Tolstoj.

Resurrection (1909)
De baanbrekende filmpionier D.W. Griffith liet zich in 1909 al inspireren door Tolstoj. De roman Opstanding werd meer dan vijftien keer verfilmd. De laatsten die dat deden waren de broers Taviani in 2001. De eerste uit een lange rij Anna Karenina-films dateert uit 1911.

War and peace
Ook het meesterwerk Oorlog en vrede werd meermaals verfilmd. De versie van King Vidor met Audrey Hepburn en Henry Fonda uit 1956 is niet de beste. De BBC-reeks uit de jaren 1970 met een jonge Anthony Hopkins was destijds zeer geliefd.

The last station (2009)
In deze degelijke kostuumfilm worden de laatste maanden van Tolstoj gereconstrueerd. Het gevecht om zijn materiële en spirituele erfenis woedt al volop. De baard van Christopher Plummer is indrukwekkend.

Ivansxtc (2000)
De Brit Bernard Rose is verslingerd aan Tolstoj. Hij draaide dit jaar Two Jacks, gebaseerd op een kortverhaal. In 1997 filmde hij Sophie Marceau in een matige Anna Karenina. Ivansxtc sneert naar de zeden in Hollywood en is afgekeken van De dood van Ivan Iljitsj.

Ivan the fool (2015)
We zijn nog niet uitgetolstojd. Volgens IMDb worden we over drie jaar vergast op een bewerking van Tolstojs kortverhaal Het sprookje van Ivan de Dwaas. Voor deze animatiefilm zou groot talent Sylvain Chomet (Les triplettes de Belleville, L'illusionniste) tekenen.

zalen: Kinepolis, Le Stockel, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies, Vendôme