Film: Anton Corbijn Inside Out

Een vreselijke titel vind ik het. Als er iemand het verdient om niet inside out, outside in of binnenstebuiten gekeerd te worden, dan wel Anton Corbijn. Ten eerste en ten laatste: zijn foto’s, affiches, videoclips, platenhoezen en twee films spreken voor zich.

Ze beelden Joy Division, U2, Depeche Mode, Metallica of George Clooney af maar je ziet Corbijn. Zeker als je het werk naast elkaar legt. Of een stuk ervan, want het is nogal omvangrijk, veelzijdig en verspreid.

De Nederlander leeft voor zijn werk. Zo leert de documentaire van Klaartje Quirijns. De documentaire leert veel. Quirijns is niet over één nacht ijs gegaan. Ze heeft Corbijn bijna vier jaar gevolgd. Heeft de getuigenissen van Bono en Metallica die niet mochten ontbreken... maar krijg mannen van dat kaliber maar eens te pakken. Ze bezoekt hem thuis in Den Haag. Laat hem praten. Neemt hem mee naar Strijen, de gemeente in Zuid-Holland waar het voor hem allemaal begon.

Ze ziet, vindt, suggereert van alles - de streng protestantse opvoeding op kop - wat zijn werk, drijfveren, ideeën zou kunnen verklaren maar dat uiteraard niet doet of maar voor de helft. Er is niks mis met de documentaire en al helemaal niet met de zachtaardige, graag en hardwerkende geportretteerde. Maar ondertussen heb ik de films The American en Control nogmaals bekeken en twee fotoboeken. En toen was Corbijn echt wel dichterbij.

zaal: Flagey