Film: Au Bout du Conte

Veel nieuwe fans gaat Au bout du Conte het filmend acteurskoppel Agnès Jaoui en Jean-Pierre Bacri niet opleveren. Maar wie genoten heeft van hun vorige drie films - Comme une Image, Le Goût des Autres en Parlez-moi de la Pluie - kan op beide oren slapen.

Ze blijven rake observatoren van de kleine kanten van de wispelturige mens en van zijn dapper geklooi in zaken zoals de liefde. Aan hun dialogen kan menig scenarist een puntje zuigen. Als regisseur waakt Jaoui er over dat de vele acteurs ook de ruimte krijgen om hun ding te doen.

Dit keer smukte ze haar franjeloze enscenering wat op met ludieke verwijzing naar sprookjes als Assepoester en Roodkapje. Visueel interessant wordt het nooit. En als we nog vijf seconden langer mogen vitten: de bitterzoete ensemblefilm had korter gekund. Sommige scènes zijn redundant. Maar meer dan eens verschijnt er een glimlach op de lippen.

Bacri herneemt zijn act van brompot die niet door heeft dat hij vooral zichzelf dwars ligt. Agnès Jaoui zet zichzelf te kijk als would-be-actrice die in het tenue van een fee kinderen voorbereidt op een schooltoneel, maar gunt zichzelf wel een uitval tegen een oudje met belachelijke rimpelvrees. Benjamin Biolay speelt de grote boze wolf. Thema's zijn bijgeloof en de liefde in al zijn verschijningsvormen.