Film: Deadfall

Omdat sneeuw zo mooi is, ook op het witte doek. Omdat het rood van een druppel bloed zo dramatisch contrasteert met het wit van de sneeuw. Omdat ademwolkjes beeldend kunnen zijn. Er zijn tal van goede redenen om een donkere thriller in een winterlandschap te situeren.

Maar voor het decor alleen pik je geen thriller mee. Deadfall is niet rotslecht, maar er zijn zoveel betere films in de aanbieding dat ik niet zou weten waarom je voor deze Amerikaanse film van Stefan Ruzowitzky zou kiezen.

De Oostenrijker die de Oscar voor beste buitenlandse film won met Die Fälscher (over nazi's en valsemunters) blijft maar personages en nieuwe plotlijnen introduceren. Eric Bana is een voortvluchtige casino-overvaller die niet aarzelt om flikken en stoute papa's te doden. Zus Liza (Olivia Wilde) is eveneens op de vlucht en versiert een pas vrijgelaten bokser (Charlie Hunnam) die moet opletten dat hij niet opnieuw achter de tralies vliegt. Sissy Spacek en Kris Kristofferson spelen zijn ouders. De door haar vader en tevens baas misprezen agente Hanna volgt de bloedsporen in de sneeuw.

Het is te veel voor één film, ook al komt alles mooi samen tijdens een ongewoon Thanksgiving-diner. De personages hebben allemaal last van hetzelfde, door fictiefabrikanten uitgemolken oedipale probleem: vaders met te hoge verwachtingen en te weinig medeleven. Het een thema noemen is de verwachting creëren dat Ruzowitzky iets ontwikkelt of te zeggen heeft. Wat niet het geval is.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère