Film: Diana

Koningshuizen zouden folklore moeten zijn. Ik ben nooit een fan geweest van Diana, de Princess of Wales die eind augustus 1997 het leven verloor tijdens een auto-ongeluk in een tunnel in Parijs. Maar zo'n zwakke film als Diana verdient niemand, dus ook geen steenrijke prinses.

Na haar dood werden we wéken aan een stuk getrakteerd op Britse massahysterie en kon je geen radio aanzetten of Elton John kweelde 'Candle in the wind'.

Maar zo'n zwakke film als Diana verdient niemand, dus ook geen steenrijke prinses. Laat u vooral niet misleiden door het feit dat Naomi Watts, een verbeterde versie van Nicole Kidman, de hoofdrol speelt of dat de regie in handen was van Oliver Hirschbiegel, de Duitser achter Der Untergang.

Diana is een draak. De van kroonprins Charles gescheiden prinses komt afwisselend over als onzeker wicht, stalkster en geslepen mediamanipulatrice zonder dat het de bedoeling was. De dialogen doen pijn aan de oren. Het scenario lijkt eerder overgenomen uit een doktersroman dan uit het tragische leven van een vrouw die na haar 'sprookjeshuwelijk' in een nachtmerrie belandt en geen vinger kan verroeren zonder dat paparazzi haar fotograferen.

De film focust op Diana's laatste levensjaren. Ze zou niet smoorverliefd zijn geweest op Dodi Al-Fayed, maar op de Pakistaanse hartchirurg Hasnat Khan. Het zal wel. Of juist niet. Het maakt niet uit. Diana is niet serieus te nemen.

zalen: Kinepolis, Le Stockel, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies