Film: Django Unchained

Weinig verrassend. Lang. Babbelziek. Bij elkaar gejat. Provocerend. En zelfs in het slachthuis van Anderlecht gaat het er verfijnder toe. Het is niet dat we blind zijn voor de vele ondeugden die Quentin Tarantino zich schaamteloos veroorlooft. We blijven ervan overtuigd dat zijn films beter zouden zijn mits wat elementair snoeiwerk.

Jij die zo van killen houdt, Quentin, doe ons een plezier en kill your darlings. Dit gezegd zijnde, Django unchained zit boordevol sensatie, ratelende dialogen, briljante brutaliteiten. Voor wie ook maar een beetje van pulp houdt, is het smullen.

Jamie Foxx is de enige die van begin tot einde meedoet en we verklappen niet echt iets door te schrijven dat hij begint als een vastgeketende slaaf en eindigt als een legende.

Django (Jamie Foxx) wordt bevrijd door de Duitse premiejager Dr. King Schultz, een excentrieke maar plezierige vertolking van Christoph Waltz, het Oostenrijks-Duitse talenwonder dat ook al de show stal in Inglourious Basterds. Samen blanke boeven en KKK-klootzakken uitschakelen schept een band en het onuitgegeven duo vat het plan op om Django's geliefde Broomhilda (don't ask) uit de klauwen te redden van Calvin Candie.

Leonardo DiCaprio is erg goed als deze fils à papa die een bloeiende slavenhandel erfde en tuk is op vuistgevechten waarbij slaven elkaar moeten doden. Met opzet zo weerzinwekkend als maar kan is het personage van Samuel L. Jackson: een grijze slaaf/huisbestuurder/collaborateur.

Een ontketende Tarantino gaat er zwaar over maar met zo'n brede grijns en zoveel branie dat je bedenkingen achterwege laat, achterover leunt en voor Djangoooo supportert.

Tarantino's favoriete spaghettiwesterns

Wie lust er geen spaghettiwesterns? Tarantino's top vijf, het werk van Sergio Leone buiten beschouwing gelaten, want The Good, the bad and the ugly kent iedereen.

1. Django (1966)
Een eenzaat wil zijn vermoorde vrouw wreken. In de doodskist van Django (Franco Nero) zit een machinegeweer dat vele honderden schoten per seconde lost. Met deze modderbruine, cynische en gewelddadige western stak Sergio Corbucci Sergio Leone naar de kroon.

2. Il mercenario (1968)
Een huurling (Franco Nero) keert zich tegen de zilvermijn die hem contacteerde en kiest voor de rebellen. Corbucci tekent voor een van de beste zapata's: spaghettiwesterns die zich tijdens de Mexicaanse Revolutie afspelen en een politiek kleurtje hebben.

3. I giorni dell'ira (1967)
Van deze gewelddadige en spectaculaire western van Tonino Valerii leent Tarantino het idee van een ervaren rot die een al even eenzaam en getalenteerd groentje opleidt. Met de bekende spleetoog Lee Van Cleef als dolende scherpschutter.

4. Da uomo a uomo (1967)
Muziek van Ennio Morricone, knap camerawerk, een close-up van Lee Van Cleef die uiteraard een dubieuze snelschutter speelt, een ingewikkeld verhaal dat er uiteindelijk op neerkomt dat iedereen dood moet, pittig geweld: Giulio Petroni weet hoe je spaghetti bereidt.

5. Navajo Joe (1966)
Ook in deze western is Corbucci niet zuinig met mooi verpakt, sensationeel geweld. Een vreselijke scalpering zet meteen de toon. Burt Reynolds vliegt erin. Alexander Payne en Tarantino recycleerden Morricones muziek in Election en Kill Bill: Vol. 2.

zalen: Kinepolis, Le Stockel, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies