Film: Draquila

Haar de Italiaanse Michael Moore noemen is de snelste manier om Sabina Guzzanti te situeren. Ze heeft een verleden in de politieke satire maar legde zich de voorbije jaren toe op documentaires die brandhout maken van premier Silvio Berlusconi. Zorgwekkend weinig Italiaanse media durven zijn schurkenstreken aan de kaak te stellen. Enfin, daarop lijkt het toch.

Draquila toont hoe Berlusconi de aardbeving die de stad L'Aquila april 2009 in puin legde, gebruikt heeft om zijn populariteit op te krikken. Na een paar seksschandalen kon hij zich opwerpen als de redder des vaderlands door op korte tijd veel nieuwe woningen te bouwen voor de vele daklozen. Bij die operatie vielen een paar serieuze kanttekeningen te maken. Mensen werden agressief uit hun oude huis gejaagd. In de opvangkampen ging het er niet altijd proper aan toe.

Berlusconi heeft via achterpoortjes ook ongezond veel macht gegeven aan de civiele bescherming. Macht die vrijwel meteen misbruikt werd. Justitie liet zich niet volledig buitenspel zetten. Guzzanti bedoelt het goed en licht de deksels van een paar fameus stinkende potjes. Maar in haar geestdrift neemt ze te veel hooi op haar vork. Ze maakt onvoldoende onderscheid tussen details en gewichtige zaken en laat zich net als haar tegenstander verleiden tot platte demagogie die je geen meter vooruithelpt.