Film: Faust

Met Faust sluit Aleksandr Sokoerov een heuse tetralogie van de macht af. Mij is wel niet helemaal duidelijk hoe Faust past in het rijtje Moloch (over Hitler), Taurus (over Lenin) en The sun (over de Japanse keizer Hirohito).

De Russische filmregisseur lijkt niet hetzelfde te vertellen als Goethe. Bij Sokoerov lijkt het meer de mens zelf te zijn die dorst naar macht en kwaad verricht. Wij zijn geen brave zielen die zich laten verleiden door een extern kwaad. Dat getuigt van een te vrolijk mensbeeld. Mocht er een duivel bestaan, we zouden in staat zijn om hem te betalen om ons te bevrijden van een ziel die in de weg zit tijdens de strooptocht naar macht, geld, onderworpen vrouwen en een dikkere, duurdere terreinwagen dan de andere Fausten in de villawijk.

Nu ja, villawijk. Sokoerov situeert zijn versie in een onbepaald middeleeuws Duitsland. In Mauricius, een woekeraar met het geslacht langs de verkeerde kant, herkennen we Mephistopheles. Faust is een arme dokter die hunkert naar kennis en macht en er alles voor overheeft om de bloedmooie, o zo zuivere Margarete tot de zijne te maken. Ook al relativeert een grap de ernst af en toe, de eindeloze filosofische discussies steken na een poos tegen.

Het mooie is dat het lelijkste van de mens, het gebabbel en de overdadige kostuums en decors, de kunstenaar niet tegenhouden. De verleiding is enorm om er de schilders bij te halen (Bosch en Bruegel in de voorhoede, maar lang niet als enigen) om aan te geven hoeveel er te zien is. Maar dat is deze beelden ontdoen van hun processor: beweging. Met je evaluatie van Faust en Sokoerov kan het alle kanten op. Een belevenis is het hoe dan ook.

Zaal: Flagey