Film: Frankenweenie

Slechte films waren 'Alice in Wonderland' en 'Dark Shadows' niet, we zijn alleen veel beter gewoon van Tim Burton. 'Frankenweenie' haalt zijn top drie ook niet maar is wel weer goed voor anderhalf uur filmplezier zoals alleen Burton dat serveren kan.

Con brio bizar en gevoelig en getuigend van een benijdenswaardig rijke fantasie. De liefde voor de horrorfilm en de liefde voor personages met een hoek af spat er van af. Je voelt aan je water dat de jonge held van deze stop-motion animatiefilm in zwartwit én 3D, heel dicht bij Burton staat. Frankenweenie bouwt verder op een kortfilm die hij in zijn beginjaren animeerde maar door werkgever Disney te macaber bevonden werd.

In een soms nodeloos wreed, dom en lomp suburbia heeft de eenzame Victor Frankenstein geen goede verstandhouding met zijn ouders. Vader dwingt hem om honkbal te spelen terwijl hij veel liever op zolder filmpjes maakt met de overenthousiaste hond Sparky in een hoofdrol. Loopt zijn enige vriend toch niet onder een auto. Meer geïnspireerd door de excentrieke leraar wetenschappen dan door de mythe waar zijn familienaam naar verwijst, graaft Victor zijn hond op, naait hem met haken en ogen weer aan elkaar en slaagt er in om hem met wat hulp van de bliksem weer tot leven te wekken.

Dat af en toe valt een oor of staart afvalt of dat je hem opladen moet als was het een mobiele telefoon, kan de pret niet drukken. Maar hoe de verrijzenis geheim houden voor zijn ouders? Nog grotere problemen ontstaan wanneer ook Victor's klasgenoten aan het experimenteren slaan en hun dode huisdieren reanimeren. Het overkoepelend verhaal mist een snuif venijn: de niet altijd zo aardige gemeenschap komt er weer goedkoop van af, onze gedachten gaan naar de leraar wetenschappen die de laan is uitgestuurd. Maar meerdere scènes zijn juweeltjes: visueel inventief, ongewoon en geestig. Met Frankenweenie reanimeert Burton zichzelf.