Film: Goodbye Morocco

Met een nieuwe glansrol bevestigt de Brusselse Lubna Azabal (Incendies, Exils) een van onze beste en meest veelzijdige actrices te zijn. Regisseur Nadir Moknèche hangt zijn film noir/schets van het hedendaagse Tanger volledig aan haar op.

Het is een plezier om te zien hoe Dounia de mannen naar haar pijpen laat dansen, wilde stakingen in haar bouwbedrijf de kop indrukt en de ene aanbidder tegen de andere uitspeelt.

Alleen volstaat het niet om de sterkste te zijn. Dounia maakt de klassieke fouten van de tragische held, wanhopig strevend naar elementair geluk: hereniging met de zoon die na haar scheiding van haar werd afgenomen, een nieuw leven met haar Servische vriend in een land dat sterke vrouwen niet verstikt.

Voor een waarlijk memorabele film zijn er meer spanning en/of tragiek en minder kleine haperingen nodig. Makkelijk gaat Goodbye Morocco het niet hebben om te concurreren met de vele films die week na week uitkomen. Maar de film verdient zijn publiek.

Voor Azabals femme fatale, en omwille van de geslaagde mix tussen echte cinema en kritische schets van de Marokkaanse samenleving waar je niet vrolijker van wordt. Moknèche stipt zonder te preken problemen aan als racisme, zwartwerk, corruptie, kunstsmokkel, sociale ongelijkheid en de positie van de vrouw. Onderweg naar de wrede afloop is er tijd voor cynische humor. "Goodbye Morocco," grapt een bouwvakker wanneer hij een pas ontdekte ondergrondse tunnel inloopt in de hoop in Spanje uit te komen.

zaal: Actor's studio